#221

OUD&NIEUW Na het jarenlang onderzoeken van de grote wereldreligies en leefwijzen, het gebruik uitproberen van alle verdovende middelen die hij maar kon bemachtigen, was Marcel tot de conclusie gekomen dat het leven geen zin had. Niet dat hij er een eind aan wilde maken, zo slecht was het bestaan nu ook weer niet, maar hij had het opgegeven om echt gelukkig te willen worden. Op zijn verjaardag had hij van zijn buurvrouw een cadeau gekregen. Hij wist heus wel dat ze hem leuk vond en daarom had hij haar ook uitgenodigd. Hij had nog veel meer mensen gevraagd om ’s middags langs te komen, maar om onduidelijke redenen was alleen Mieke verschenen. Nadat hij voorzichtig het inpakpapier had verwijderd hield hij een soort boek in z’n hand. ‘Het is de nieuwe scheurkalender’, zei Mieke toen ze zag dat haar buurman er wat onhandig mee stond te haspelen. ‘Elke dag een blaadje’, voegde ze eraan toe. Hij had haar bedankt met een ferme zoen en twee wijntjes ingeschonken. Op oudejaarsdag was hij Mieke in de supermarkt tegengekomen. ‘Nog plannen voor vanavond?’, had hij langs zijn neus weg gevraagd. ‘Nee, ik ben alleen, dat heb ik ook het liefst’, had zijn buurvrouw geantwoord en zag de ongelukkige blik in z’n ogen. ‘Maar na twaalven kunnen we wel even proosten hoor’, zei ze toegeeflijk. Hij had geknikt en was doorgelopen. Om twee over twaalf was de bel gegaan. Ze wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar en Marcel schonk twee champagneglazen vol, die ze zacht tegen elkaar tikten. De volgende morgen, bijna middag, het was best wel laat geworden met Mieke, die hem bij het weggaan nog had gezegd dat hij nu eindelijk haar verjaardagscadeau kon gaan gebruiken, ging hij na het ontbijt op zoek naar het papieren geval. Hij vond hem onderin de krantenbak. ‘1 JANUARI’, las hij hardop, ‘GA DIT JAAR DOEN WAT JE HART JE INGEEFT’. Hardop herlas hij de tekst. Hij trok zijn schoenen aan, trok de deur achter zich dicht en belde aan bij Mieke. ‘Mag ik je kussen? Echt kussen?’, vroeg hij. Mieke lachte en deed de deur verder open.