# 219 Of het moeiljk is

Of het moeilijk is om een verre reis te maken, vroegen ze haar voor vertrek. “Nee hoor, iedereen kan het” had ze geantwoord “Je koopt gewoon een ticket en je stapt in een vliegtuig, niets moeilijks aan.” Daar zat Evi dan in het vliegtuig, in haar jeans en comfortabele hoodie. De komende maanden zou ze als schildpad door het leven gaan met een backpack, maar voor nu nog even geen zorgen. Ze diepte de reisgids die ze op het vliegveld had gekocht uit haar tas en peuterde het plastic er vanaf, al wist ze dat ze aan lezen niet toe zou komen. Te onrustig, koud, moe. Vier weken geleden zat ze nog formulieren in te vullen en allerhande zaken te regelen, want pas toen had de uitwisselingsorganisatie een match gevonden. Studiebeurs op pauze, kamer onderverhuren, verzekering, prikken, visum, tickets, reisbenodigdheden kopen. Het ging ineens heel snel allemaal. Ook de reis ging sneller dan gedacht, ook al was het meer dan acht uur vliegen. Al voor ze er in haar hoofd klaar voor was, zette Evi haar eerste stappen als schildpad in het verre land, het papiertje van de uitwisselingsorganisatie in haar hand.De vochtige warmte en het felle licht sloegen haar in het gezicht. Het rook smerig en kruidig en voor haar stond een ondoordringbare haag van donkere kleine mensen druk te gebaren en te roepen. Ze zweette, maar durfde haar hoodie niet uit te trekken. Een uur later was er nog steeds niemand om haar op te halen. Ze had drie keer gekeken, maar was steeds weer naar de veiligheid achter de deuren van de luchthaven gevlucht. “Welcome to India” stond daarop in grote letters. Ze ging er recht tegenover bij de muur op de grond zitten om alsnog haar reisgids te lezen. Alles z’n tijd, dacht ze.