Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#219 - Afscheid

10 november 2018 - 1:59
Afscheid Hij schuift een haarstreng opzij en knuffelt met zijn mond haar vrijgekomen wang. Ze glimlacht tevreden. ‘Dit is het afscheid, toch?’ Zijn stem klinkt hees. Ze knikt langzaam. ‘Ik moet mezelf hervinden.’ Hij trekt haar tegen zijn borst en kust haar kruin. Zijn rustige hartslag moedigt haar aan. ‘Het is zoals schrijven. Een boek. Mijn eigen verhaal. Ik was gelukkig, leefde mijn leven. Onverwachts stierf mijn tweelingzus en toen ontmoette ik jou. Ik mis een hoofdstuk, begrijp je dat?’ Zijn kin knikt tegen haar hoofd. ‘Vanmiddag vlieg ik naar Afrika voor vier maanden.’ ‘Kan ik je komen bezoeken?’ Hij knabbelt aan haar nek. ‘Alleen als je in de buurt bent.’ Ze draait zich op haar buik en trekt met haar wijsvinger een lijn tussen de moedervlekjes in zijn nek, naar de plekjes op zijn borst en via de vijf op een rij vanaf zijn heup naar beneden. Bij de derde moedervlek pakt hij haar wijsvinger vast. Ze trekt haar vinger terug. ‘Ik weet niet hoe ik ben als ik weer terugkom. Misschien passen mijn stukjes op een andere manier weer in elkaar.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik hou toch al van je.’ ‘Dat weet je niet.’ Ze trekt het dekbed voor haar borsten en gaat rechtop zitten. ‘Wacht niet op mij. Ga verder met je leven. Als het ons lot is dan ontmoeten we elkaar weer.’ Zijn ogen vernauwen. ‘Vraag me niet jou te vergeten. Dat kan ik niet. Ga, hervind jezelf. Ik begrijp dat. Maar geef onze relatie een kans als je terug bent. Laat mij beslissen of ik van je houd ja of nee.’ Deze laatste kus zal ze zich lang herinneren. De druk op haar mond neemt af, zijn lippen bewegen. ‘Alsjeblieft, beloof het. Beloof het aan mij.’

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 20:51
Herkenbaar thema. De vertrekkende die zichzelf elders gaat zoeken en vrij gelaten wil worden vs de smekende achterblijver die wil binden. Goed uitgewerkt. Nog een smaakdingetje ter overdenking: Voor mij werkt dat gefrunnik tussendoor dat verder nergens toe leidt niet zo goed. Maak daar iets pittigs van met een climax of anticlimax, maar anders mag het van mij gerust wat minder. De dialoogzin "Ik was gelukkig.." is misschien wat lang. Ik zou hem breken.
Deze personages frunniken nu eenmaal graag aan elkaar: body language gaat ze beter af dan praten. Of je dat als lezer prettig vindt is inderdaad een kwestie van smaak. Bedankt voor je reactie. :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 20:57
Heb je gebruik gemaakt van de voicerecorder? Het hoefde niet, maar het is best goed om eens zoiets uit te proberen sporadisch. Wie weet wat er voor nieuw inzicht door komt. Onder dit verhaal lees ik toch een spanning waarvan nu nog weinig aan de oppervlakte komt. Dat komt bij mij doordat er vragen opgeroepen worden: waarom heeft ze nodig zich te hervinden en waarom heeft ze het nodig hem los te laten tijdens haar reis?
Sorry, je weet dat ik zelden de opdracht letterlijk volg. :o Ik neem weleens ideeën / zinnen op als ik tijdens het autorijden een goed idee krijg maar ik vind mijn stem vreselijk. Fijn dat je een spanning voelt en het je nieuwsgierig maakt. De reden waarom is haar zoektocht naar het ontbrekende hoofdstuk voordat ze met hem een nieuw kan schrijven. De rest mag de lezer invullen. (hier met de 300 woorden) Bedankt voor je reactie. :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 21:43
de nog-even-een-hindernis-fase in je manuscript; gelukkig weet ik dat een feel good boek is, dus ik heb alle vertrouwen in het (her)vinden van zichzelf en vervolgens de liefde maakt het wel lastig conmentaar op dit stukje an sich te geven; ik vond bijv. de opmerking "morgen vertrek ik ..." erg onnatuurlijk, maar ik begrijp uit je reacties al, dat dat in het geheel weer anders past ... blijf ik dus enkel benieuwd naar het boek

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 21:49
de nog-even-een-hindernis-fase in je manuscript; gelukkig weet ik dat een feel good boek is, dus ik heb alle vertrouwen in het (her)vinden van zichzelf en vervolgens de liefde maakt het wel lastig conmentaar op dit stukje an sich te geven; ik vond bijv. de opmerking "morgen vertrek ik ..." erg onnatuurlijk, maar ik begrijp uit je reacties al, dat dat in het geheel weer anders past ... blijf ik dus enkel benieuwd naar het boek
Feel good blijft het! :nod: Prettig dat je benieuwd blijft. :o

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 22:34
Mijn eerste reactie bij de titel: Oh nee! May Laysen gaat weg, maar was niet geval, dus sowieso happy ending :p. Verder: aaaaah :(, mooi en verdrietig! Dit vond ik heel mooi: ‘Dat weet je niet.’ Ze trekt het dekbed voor haar borsten en gaat rechtop zitten. ‘Wacht niet op mij. Ga verder met je leven. Als het ons lot is dan ontmoeten we elkaar weer.’ Ook was het heel mooi dat haar afscheid / bijna uitmaken heel voelbaar was, en zijn angst, maar het werd nergens heel expliciet genoemd. Puntjes: - Het enige wat wat verwarrend voor mij was, was de fysieke houding van de personen. Eerst trekt hij haar tegen zijn borst en kust haar voorhoofd, dan draait zij zich op haar buik en trekt lijntjes op zijn borst. Ik zie dat niet zo goed voor me. Eerst zitten ze rechtop, dan liggen ze, ofzo, en hoe kan zij op haar buik liggend nou nog lijntjes op hem trekken. Ze kan misschien op haar buik, op hem liggen, maar dan nog kan ze niet meer bij de plekjes op zijn borst. Toch :? Misschien als zij op haar buik op bed ligt en hij ligt naast het bed op de grond en zij trekt dan met haar hand lijntjes. Maar dan op-haar-buik-liggend wordt het ook weer behoorlijk een gedoe om het dekbed voor haar borsten te trekken :rolleyes:. Naja, het hield me bezig :o Verder mooi verhaal :D!

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 november 2018 - 23:23
Mijn eerste reactie bij de titel: Oh nee! May Laysen gaat weg, maar was niet geval, dus sowieso happy ending :p. Verder: aaaaah :(, mooi en verdrietig! Dit vond ik heel mooi: ‘Dat weet je niet.’ Ze trekt het dekbed voor haar borsten en gaat rechtop zitten. ‘Wacht niet op mij. Ga verder met je leven. Als het ons lot is dan ontmoeten we elkaar weer.’ Ook was het heel mooi dat haar afscheid / bijna uitmaken heel voelbaar was, en zijn angst, maar het werd nergens heel expliciet genoemd. Puntjes: - Het enige wat wat verwarrend voor mij was, was de fysieke houding van de personen. Eerst trekt hij haar tegen zijn borst en kust haar voorhoofd, dan draait zij zich op haar buik en trekt lijntjes op zijn borst. Ik zie dat niet zo goed voor me. Eerst zitten ze rechtop, dan liggen ze, ofzo, en hoe kan zij op haar buik liggend nou nog lijntjes op hem trekken. Ze kan misschien op haar buik, op hem liggen, maar dan nog kan ze niet meer bij de plekjes op zijn borst. Toch :? Misschien als zij op haar buik op bed ligt en hij ligt naast het bed op de grond en zij trekt dan met haar hand lijntjes. Maar dan op-haar-buik-liggend wordt het ook weer behoorlijk een gedoe om het dekbed voor haar borsten te trekken :rolleyes:. Naja, het hield me bezig :o Verder mooi verhaal :D!
Natuurlijk vertrek ik niet- voor deze fijne complimenten blijf ik graag :o -Hij trekt haar tegen zijn borst en kust haar kruin.- Ik bedoel de kruin bovenop haar hoofd> dit had ik er eerst bij staan maar is bij het schrappen gesneuveld omdat elke kruin op het hoofd zit. Ze draait zich op haar buik naast hem, steunt op haar ene arm en tekent (ondeugend, ze zoekt toenadering, wil hem nog niet kwijt) met haar andere arm de lijntjes. En je hebt gelijk: ze moet eerst rechtop zitten ( afstand nemen) en trekt dan het dekbed over haar borsten (bescherming/ veiligheid/ beschutting) Volg je deze nog wel: Zijn vingers langs haar lippen, haar lippen tegen zijn mond, zijn mond op haar borsten, haar borsten onder zijn huid, zijn huid op haar rug, haar rug tegen zijn borst, zijn borst onder haar handen, haar handen boven zijn billen, zijn billen onder haar benen, haar benen om zijn heupen, zijn heupen tegen haar dijen, haar dijen om zijn vingers. :D Bedankt! :D