#218

Ze schreeuwt zonder geluid te maken. In totale duisternis is ze alle oriëntatie kwijt geraakt. Haar huid prikkelt, maar niet van spanning. Nee, het lijkt of iets haar huid weg aan het vreten is. Ze veegt geschokt over haar blote, nu vochtige armen. Een metaalachtige geur dringt haar neus binnen, ze verslapt. Terwijl ze op de grond stort, gaat een deur open. Een man met een ruimtepak aan of iets dat daarop lijkt, stapt voorzichtig naar binnen. Het kraakt onder zijn voeten en hij weet genoeg. Ook hier is de invasie van de vleesetende insecten onhoudbaar geworden.