#217 Sientje

Hoor ik daar nu stappen in de kamer beneden, vraagt Marlies zich af. Ik verbeeld het me, Jan is nu drie maanden overleden, meid laat je niet gek maken. Oh nee, de stappen komen nu de trap op. Marlies krijgt het snoeiheet. Ze wil de hockeystick pakken, die Jan altijd aan zijn kant onder het bed neerlegde. Nee stomme griet, die moest jij zo nodig opbergen. Was niet nodig toch! Ze hoort de kamerdeur naast de hare opengaan. Marlies springt uit haar bed en rent naar haar raam, gelukkig zet de overbuurman net zijn container buiten. Ze zwaait, durft niet te gillen. Dan komen de stappen dichterbij, langs haar kamer, de badkamer in. Huh, wat gaat die daar doen? Ze hoort een sardonische lach. Marlies weet het niet meer. Dan maar snel licht aan en uitdoen met de gordijnen aan een kant vasthouden en zwaaien naar de overbuurman. De overbuurman kijkt naar haar. Ze maakt een gebaar of iemand haar wil kelen. Dan gaat haar kamerdeur open, een donkere enorme man staat daar. Het zweet breekt Marlies uit. Oh buurman Karel, bel de politie, denkt ze nog. De man lacht weer zijn kille lach, hij heeft Sientje vast op zijn linkerarm. Sientje zwaait vervaarlijk met haar staart, zit muurvast geklemd, ze klauwt naar de man. Weer die smerige lach: ‘Dat gaat niet lukken witte kutkat, maar laten we samen eens even met je vrouwtje praten.’ Hij spreekt het woord praten zo langzaam en nadrukkelijk uit, dat Marlies volledig bevriest. De man komt dichterbij. Nu ziet Marlies dat de man een revolver bij zich heeft, hij richt op het lijfje van Sientje. Hij houdt haar nu vlak voor het gezicht van Marlies. Ze wordt ineens heel erg misselijk, haar avondeten braakt ze uit over Sientje.