Een autobiografie is fictie

Verder zie ik een autobiografische roman als een boeket dat geplukt is uit een grote bloemenweide en op een bepaalde manier wordt aangeboden. De bloemen zijn echt en komen echt uit die wei, maar je kunt er geen waarheidsgetrouw objectief totaalbeeld van de oorspronkelijke bloemenwei mee reconstrueren.

Mooie vergelijking. Maar, het is zo logisch dat deze vergelijking niet de gehele lading dekt. Met jouw boeket kom je bij lange na niet in de buurt van een grote bloemenweide. Het kan net zo goed een product uit een kas zijn.

100% non-fictie bestaat volgens mij ook niet.

Dat is een twijfelachtige stelling. En zelfs al zou je gelijk hebben, en maar 90% haalbaar zijn, of zelfs 80% dan is in ieder geval de autobiografie een feit. Hoe dichter je bij de waarheid blijft - inclusief onbewuste/bewuste hiaten - hoe waardevoller de biografie zal zijn.

Anders is het meer een therapie voor jezelf, maar hou je minder rekening met de emotie van de lezer.

Dit is vreemd - of ik begrijp je niet - maar dan nog blijft het vreemd - voor mij. Autobiografieën zijn [!] een therapie! Ook al is het in heel erg veel gevallen gewoon een ego-trip van de auteur. Als je rekening gaat houden met de emotie van de lezer verval je duidelijk in een fictief verhaal over jezelf. Dan heb ik het nog niet eens over de Hollandse-groot-geld-ghostwriter-JPB/ VOC-mentaliteit. Die houden alleen maar rekening met - wat brengt dat in euro`s op!

Bijna geen enkele vergelijking dekt de lading geheel. Daar is het een vergelijking voor. Mij helpt de vergelijking om een selectie te maken van wat ik wel en niet vertel en hoe ik deze als elementen in het waargebeurde verhaal plaats.

Bijna geen enkele vergelijking dekt de lading geheel. Daar is het een vergelijking voor. M.

En zo is het.