#217 Poesje Mauw

Anne's ogen geven het gevecht op. Het wordt langzaam donker in haar wereld. Maar dan schrikt ze wakker. Wat was dat geluid? Ze kijkt angstig om zich heen. Buiten voor het raam ziet ze een donkere gedaante. Ze grijpt naar haar nachtkastje, haar hand zoekt haar bril en de lichtschakelaar. Maar ze tast in de duistere leegte. Ze hoort gekras en een vreemd gemiauw. Het is vast de nieuwe kat van de buren die krols is, denkt ze vluchtig. Of zou het een bloeddorstige weerwolf zijn... Ze kruipt verder onder de dekens en probeert de angstige gedachte uit haar hoofd te verbannen. Het gekras klinkt steeds verder weg, het wordt weer stil om haar heen. Dauwdruppeltjes stromen over haar gezicht. De vele lianen nodigen haar uit om erin te klimmen. Reusachtige varens staan verspreid op de drassige bodem onder de woeste bomen. Enkele zonnestralen dalen neer op het kabbelende water. Achter een boomstronk hoort ze geristel. Er verschijnt een grote witte kat. Zijn ogen zijn vuurrood en staren haar doordringend aan. De kat begint te grommen, hij toont zijn scherpe tanden. Anne deinst terug, ze wil vluchten maar een onzichtbare kracht houdt haar tegen. Ze schreeuwt om hulp, niemand lijkt haar te horen. De lianen beginnen uit het niets te bewegen. Ze kronkelen om haar tengere lichaam heen. Anne is doodsbang, haar hart bonkt in haar keel. De kat maakt een vreemde sprong en staat plotseling voor haar voeten. Zijn heldere ogen knijpt hij dicht tot kleine spleetjes. De kat dartelt heen en weer. Hij begint zacht te spinnen. Met zijn donzige lichaam strijkt hij langs Anne's benen. Koude rillingen schieten door haar lijf. Kattengejank weerklinkt in Anne's slaapkamer. Ze slaat de wekker radio uit. Versuft en verward zit ze op de rand van het bed. Langzaam schuifelt ze naar de badkamer. De lamp hapert, een schemerlicht vult de vochtige ruimte. Anne's gezicht wordt lijkwit. Ze ziet kleine druppels bloed onder haar pyjama broek over haar voeten sijpelen...