#217 Halloween

Zodra ik de deur open, zet een stelletje uitgelaten dracula's en weerwolfjes het op een gillen. 'Een snoepje of ik schiet!' 'Heb medelijden!' lachend steek ik mijn handen in de lucht. 'Als ik jullie engerds wat chocolade geef, laten jullie me dan met rust?' 'Jaaaaaaaaaaa!' De monsters buitelen over elkaar heen van vreugde. Ik pak de mand met Smarties en een voor een koop ik de griezels af, totdat er nog één meisje voor me staat. Ze draagt een ouderwetse witte zomerjurk en staart me zonder een woord te zeggen met grote donkere ogen aan. Haar gezicht is bleek als de maan. Er gaat een rilling door me heen. Ik herpak me en houd haar met een glimlach mijn mandje met lekkers voor, maar ze blijft onbeweeglijk staan. Plots zie ik hoe een witte kat langs haar smalle enkels strijkt. De kat blijft even beschermend tegen het meisje aan staan, neemt dan een spurt en glipt zo door de openstaande deur naar binnen. Ik probeer haar tegen te houden, maar de kat is te snel. Ik draai me terug naar het meisje; waar ze net nog stond, is nu slechts duisternis. Verward tuur ik de donkere straat in; daar rent alleen een laatste restje oktoberwind. De volgende ochtend spreek ik mijn buurvrouw aan. Ik vraag haar of ze misschien een witte kat heeft gezien. 'Ze glipte gisteren bij me naar binnen,' verklaar ik, 'maar ik heb haar nergens terug kunnen vinden.' Mevrouw Van Lier kijkt me fronsend aan. 'De laatste keer dat ik hier een witte kat zag, is 50 jaar terug liefje.' Ze schuifelt naar de brievenbus en haalt er wat reclamefolders uit. 'Het was de kat van mijn buurmeisje, Eva. Zij woonde hier, lang voordat jij het huis kocht.' Mevrouw Van Lier zucht. 'Het was een trieste geschiedenis. Zo jong, hartverscheurend. Die kat van haar heeft hier nog maanden bij de deur lopen miauwen.'