Annabel Schrijfopdracht #217 - Witte kat

Annabel Zonder lawaai te maken loopt Annabel naar het bed van mevrouw De Wit en neemt plaats op de matrasrand. Een kunststof onderlaken kraakt zachtjes onder haar gewicht. Annabel is jong en beweegt zich gracieus. Ze heeft een smal gezichtje met daarin glanzende, lichtblauwe ogen. De mooiste die ik ook heb gezien. Haar slanke postuur lijkt steviger nu ze zo dicht naast het frêle lichaam van de oude dame heeft plaatsgenomen. Ik bekijk de twee vanuit mijn stoel bij het raam. Drie maanden geleden heb ik me aangemeld als vrijwilligster in dit hospice. Direct na mijn pensionering. Met mijn achtergrond als verpleegkundige verliep de procedure eenvoudig. “Wat zullen we doen, Annabel?” Ze rekt zich uit en kijkt me daarna indringend aan. “Is het genoeg geweest?” Annabel antwoord niet. Ze kijkt me alleen maar aan. Zonder dat ik kan doorgronden wat ze wil. Dan draait ze vanuit haar slanke taille haar lichaam en kijkt naar het kussen dat het hoofd met ingevallen wangen, smalle kleurloze lippen en donkere oogkassen ondersteunt. Dit is mijn teken. “Mooi zo Annabel. Nu begrijp ik je”, fluister ik. Spanning als die van een leerling voor een belangrijke test rolt door mijn maag en buik. Gelijktijdig heb ik de beheersing van de leraar die beoordeelt. Uit de smalle kledingkast tegenover het bed pak ik een kussen. “Hoe kan ik je iets weigeren”, fluister ik tegen Annabel en streel even haar witte vacht. Dan druk ik het kussen stevig op het gezicht van mevrouw De Wit. Drie minuten is genoeg. Daarna leg ik het kussen terug. Annabel springt in de big-shopper met dekentje die naast de stoel staat. Ze spint zacht terwijl ik op de alarmknop naast het bed druk. Ik zal melding maken dat mevrouw De Wit zojuist vredig in haar slaap is overleden.