#217 Uitbraak

Jip loopt door het donkere steegje van het appartementencomplex. Normaal vermijdt hij plekken als deze, maar het krolse gezang dat hij twee straten verderop hoorde trok zijn aandacht naar deze vochtige plek. Hij kijkt in het rond, geen teken van een poes te bekennen, totdat er vanachter de vuilcontainer een scherpe klaagzang klinkt. Langzaam kruipt een zwarte poes richting Jip. Ze ziet er smerig uit, mist plukken haar en vel is zichtbaar. Een oogbol hangt er half uit en ze miauwt pijnlijk. Jip is huiverig, maar ook nieuwsgierig. De zwarte poes draait zich op haar rug en een dikke pulserende tumor wordt zichtbaar. De tumor klopt ritmisch en Jip krabt er met zijn wit voetje overeen. Zijn nagels strelen het zachte weefsel en voor hij er erg in heeft, spring de tumor open. Een wolk van rode deeltjes komt vrij en vinden hun weg in Jip’s luchtkanaal. Zijn neus kriebelt en niest, bloedspetters gemixt met groen slijm raken het kadaver van de zwarte poes, dat langzaam verandert in een poeltje groene drab. Bibberig begint Jip te lopen, opzoek naar de bewoonde wereld. Vanuit het steegje komen de geluiden van het verkeer en pratende mensen hem honderd keer harder binnen dan normaal. Eindelijk ziet hij weer daglicht. Helaas wordt zijn gehoor op de proef gesteld door het piepen van een kinderwagen die net voor de uitgang stopt. ‘Kattie.’ Roept het anderhalf jarige meisje terwijl mama afgeleid naar de mobiel staart. De fel roze/paarse kleding van het jonge kind maakt Jip wild. De kleuren zijn als een oneindige caleidoscoop in een snoepwinkel. Jip sluipt richting het meisje, dat hem lachend toejuicht. Vanonder zijn witte vacht voelt hij iets opkomen. Zijn teennagels kruipen uit zijn lichaam gevolgd door een set rode tentakels. Langzaam vinden ze een weg in de neusgaten van het jonge kind.