# 217 Witte kat

Mireille verlangt intens naar haar kinderjaren in het bos. Haar vader kwam toen nog af en toe thuis. Tegenover de bushalte zit een witte kat. Ze heeft nooit een poes mogen hebben omdat haar moeder over haar hele lijf rode uitslag kreeg bij tante, die voor haar verjaardag een angorakat had gevraagd. “Pss, poes…” doet Mireille. Er passeert een kleine vrachtauto. Als die voorbij is ziet ze de witte kat niet meer. Bijna drie uur later stopt de bus bij de eindhalte in haar dorp. Achter het winkelraam meent Mireille heel even een witte kat te zien. Ze gaat naar binnen en vraagt om een half brood en een fles water. De witte poes zit niet meer in de vensterbank. “Heeft u een witte kat?” “Eh, nee, hoezo?” Onderweg naar het huis in het bos ziet ze een paar keer heel even een schim van een witte kat. In een kinderboek, dat zij wel honderd keer heeft gelezen, staan tekeningen van een witte en een zwarte kat. De witte kat is goed en de zwarte is boosaardig. Wil de witte kat haar waarschuwen voor onheil dat zij tegemoet gaat? De deur is op slot, maar het keukenraam staat open. Ze trekt zich omhoog aan het raamkozijn, schaaft haar knie op de vensterbank, maar ze is binnen. De keukenvloer ligt bedekt met bladeren. In het teiltje voor de vaat zit een dikke laag schimmel. Er komt geen water uit de pomp, het leertje zal verdroogd zijn. Door de openstaande kamerdeur ziet ze een witte kat in de vensterbank zitten. Hij springt op de grond en loopt naar de slaapkamer van haar ouders. Onder een dikke laag stof ligt op bed de trouwjurk van haar moeder. Haar verdroogde naakte lichaam hangt aan de beddenkwast. Als ze omkijkt is de witte kat verdwenen.