#217 Kat in het nauw

Kat in het nauw We drinken koffie uit beleefdheid. Koffiedrinken stelt onze weinige gasten op hun gemak. Dat geldt ook voor de jonge vrouw tegenover ons. ‘Wil je er een koekje bij?’ ‘Lekker,’ antwoordt zij. ‘Wij nemen er zelf geen, maar neem gerust.‘ Drinken en eten, we hebben het niet meer nodig. Eos, met haar spierwitte haren geeft onophoudelijk kopjes tegen de benen van onze gast, ze spint volop. ‘Hoe vind je ons dorp?’ vraagt Regina. Regina, onze leidster, vernoemd naar Rosmerta, de godin van voorspoed. Haar lichaam droeg vroeger een andere naam, net als mijn lichaam. ‘Nu ja, bijzonder vooral. Alleen maar vrouwen en weinig huisdieren.’ Ze aait de vacht van de witte kat. De sjaal om mijn nek verbergt de afdruk van het koord dat de adem voorgoed van mijn lichaam afsneed, zodat ik binnen kon treden. Geen eten, geen drinken, maar wel het verval van de stoffelijkheid. Eos moest een zijsprong maken. Tijdelijk. Onze gast is aan de late kant, maar nog net op tijd. ‘Zou je hier langer willen blijven?’ vraag ik. ‘Ik houd van reizen, dus nee, ik zal niet blijven.’ Ze weet het nog niet en dat vertedert me. ‘Vind je de koffie niet lekker? Toe drink.’ Regina weet precies hoe ze gasten tot drinken aan moet sporen. Onze gast neemt een slok. Haar ogen vallen dicht. De koffiekop glijdt uit haar handen. Haar lichaam valt op de bank. ‘Pak het koord,’ sist Regina. Eos springt luid miauwend op de schoot van het bewusteloze lijf. Ik sla het koord om de nek van onze gast. Langzaam trekken we de keel dicht, tot ze na haar laatste adem de ogen weer openslaat. ‘Welkom terug lieve Eos,’ verwelkomt Regina onze oude vriendin. De witte kat ploft levenloos op het vloerkleed.