#217 Witte wraak

Het ouwe mens had veel geld verstopt, dat was het verhaal. Corby keek door het raam en zag haar zitten in de rolstoel, zich niet bewust van het onheil dat zich aandiende. Op schoot had ze een plaid met daarop een witte kater. Ze leek te slapen. Buiten hoorde hij het geluid van de televisie. Waarschijnlijk stokdoof, dacht Corby. Mooi. Het huis stond in een buitengebied en werd door grote eiken overschaduwd. Hij liep om en probeerde de deur. Dicht. Hij verstevigde de greep op zijn honkbalknuppel, hief zijn been op en schopte met al zijn kracht de deur open. Schreeuwend met de knuppel boven zijn hoofd stormde hij naar binnen, de adrenaline stroomde door zijn aderen. De vrouw keek niet eens op totdat hij voor haar stond en de knuppel als in slow motion haar schedel verbrijzelde. Bloed spoot uit de wond op zijn kleren. De witte kat rekte zich uit en keek hem aan met zijn groene ogen. Bloed van zijn bazin doorweekte zijn witte vacht en in een fractie van een seconde sprong het beest met uitgestrekte klauwen tegen zijn borst en haalde uit. Scherpe nagels krabden Corby zijn gezicht open en hij voelde bloed uit zijn wonden lopen. 'Godverdomme, 'vloekte hij, liet de knuppel vallen, trok de kat van zijn gezicht waarbij een van de klauwen een oog open haalde. Hij struikelde achteruit, viel over de drempel en kwam kermend op zijn rug terecht. Hij huilde van de pijn en de schrik en wankelde achteruit, de handen voor zijn gezicht. Bloed sijpelde tussen zijn vingers door. Panisch van angst en pijn zocht hij blindelings naar de deur. De brandende pijn was onbeschrijflijk. Corby besloot later terug te komen voor het geld. Hij moest naar een arts om zijn gezicht op te laten lappen. Tussen zijn vingers door keek hij in zijn binnenspiegeltje. Wat hij zag deed hem bijna flauwvallen. 'Wat is er met u gebeurd. ' Corby snoot zijn neus en snot mengde zich met bloed. 'Ik werd uit het niets door een kat aangevallen, 'jammerde hij.' Ik wandelde in de polder en opeens sprong het beest in mijn gezicht. ' De arts schudde zijn hoofd en keek hem zorgelijk aan . Op dat moment werd de deur geopend, een kat die vroeger wit was geweest glipte de praktijkruimte binnen en miauwde. Stomverbaasd keek de arts naar de kat en ging op zijn hurken. 'Dat is die kat, 'schreeuwde Corby met overslaande stem.'Hoe komt ie hier...? ' De arts nam de kat in zijn armen zonder zich zorgen te maken over het bloed op zijn witte jas. 'Dit is Felix, de kat van mijn moeder. Die komt nooit naar buiten. Hij zou mijn moeder nooit alleen laten. ' 'Uw moeder...? ' Corby zijn angst tekende zich af op zijn gezicht, zijn maag trok samen. De arts onderzocht Felix snel en zijn ogen vernauwden zich.'Hij is niet gewond, hoe komt ie dan onder het bloed. ' Iets zei Corby dat hij moest maken dat hij wegkwam maar hij was als verlamd. De arts keek hem aan.'Felix zou nooit iemand aanvallen, tenzij...' Hij zette Felix op de vloer en het laatste was Corby zich herinnerde was dat de kat omhoog sprong en de klauwen zijn hals open krabden.