#217 Onschuld

Lucretia is nog laat buiten. Even blijft haar blik rusten op de maan die bijna zijn volle omvang bereikt heeft. De onrust weigert haar lichaam te verlaten en spoort haar aan verder te zoeken. Wanneer ze Katrusch nu niet vindt dan is het onontkoombaar dat er iets met haar levensgezel gebeurd is. Dat niet zij maar haar zwarte kat het eerste slachtoffer zou zijn van laag bijgeloof en laster. Dit keer kan haar kater niet, zoals weleens gebeurt, slechts een nachtje met zijn witte vriendin op pad zijn, ze mist hem nu te lang. Lucretia trekt haar hoofddoek naar beneden maar de wind blijft eraan rukken, alsof hij haar wil ontmaskeren. Kou dringt haar lichaam binnen en houdt de angst gezelschap. Alles wat ze in zich heeft gebruikt ze om scherp te blijven in haar zoektocht, maar wanhoop neemt steeds verder bezit van haar. Roepen is gevaarlijk. Je weet nooit welk volk op dit tijdstip de paden bewandelt. Elk geluid dat uit de struiken langs haar route komt probeert ze voorzichtig te analyseren in menselijke of dierlijk. Wanneer Lucretia haar voeten niet meer voelt en op pure wilskracht verder lijkt te zweven, geeft ze het op en keert terug naar haar hut. Ze rolt zichzelf op rond de resten van het vuur. Oude spreuken beroeren de rest van de nacht haar lippen. In de ochtend voelt ze aan de warmte bij haar buik dat Katrusch al een tijd terug is. De oude kater opent één oog en begint te spinnen, hij zal er altijd voor haar zijn. Op weg naar de markt voor nieuwe kruiden, loopt ze voorzichtig achter een samengeschoolde groep mensen langs. Hun gezichtsuitdrukkingen maken haar bang. Opgewonden woorden bereiken langzaam haar bewustzijn. ‘Stel je voor, oude Bertje, net zo lang belaagd tot ze haar valse tong eindelijk heeft ingeslikt.’ 'Ja, dit keer hebben kwaadaardige roddels alleen haarzelf de kop gekost.' 'Wat zou er in godsnaam gebeurd zijn?' ‘Heb je haar gezien? Ze zag er verschrikkelijk uit, alsof de duivel zelf het leven uit haar gekrabt en gebeten heeft.’ Op hetzelfde moment schijnt de zon haar eerste stralen op een witte kat die lui voor het huis van het ongelukkige slachtoffer ligt. Het beest blijft haar poten likken tot er slechts onschuld rest.