# 215 Vruchtbaar genootschap

‘Het is niet ver meer.’ Het kan David niet schelen hoe ver het is. Hij is in haar gezelschap, dat is alles wat hij wil. Ze ruikt naar rozen, Elizabeth Zand, haar geur hypnotiseert hem. ‘Je bent het beste dat mij ooit is overkomen.’ Ze stopt met lopen en kijkt hem verleidelijk aan. ‘Kom hier jij.’ Hij lacht. Langzaam omarmt hij haar en kust haar rode lippen die naar kersen smaken. ‘Je bent perfectie.’ fluistert hij in haar oor. ‘Jij bent ook de perfecte keuze.’ Zijn lach verandert in onverwachte verbazing. Een scherpe steek is voelbaar in zijn zij. Ze trekt het mes uit het vlees, door de druk spuit er wat bloed uit. Hij verliest de controle over zijn benen en zakt in elkaar. Elizabeth begeleidt hem voorzichtig naar de grond. ‘Rustig maar, het komt allemaal goed.’ ‘Ik voel niets meer!’ schreeuwt David uit. ‘Stil nu maar lieverd.’ Ze pakt hem bij de benen en sleept hem door het bos. De tocht verandert in een koortsachtige rit. Davids perceptie zijn enkel nog flitsen van een film die langzaam zijn einde bereikt. Zijn verticale houding verandert in een horizontale positie. Hij kijkt neer op een grote stapel hout, terwijl zijn armen en voeten met een strak touw aan een groot kruis worden gehesen. Elizabeth staat aan het voeteneind omringd door haar Zusters. ‘Voor Ishtar, met dit offer vragen wij de gift van vruchtbaarheid.’ Ze ontsteekt de brandstapel. De geur van brandend hout en menselijk vlees dringt haar neus binnen. Met haar hand wrijft ze over haar buik.