‘Zo werkt de Schrijfdag: vragen die onherroepelijk bovenkomen tijdens het schrijven, worden met tientallen tegelijk beantwoord’

Begin het schrijfjaar goed gemotiveerd met een bezoek aan de schrijfdag, dacht ik onderweg naar theater de Omval in Diemen. Ik verheugde me op de lezingen en workshops en werd weer aangenaam verrast. We hadden bij alle sessies twee keuzes voor lezingen/workshops, en soms was dat moeilijk want wie kan er nou kiezen tussen Lidewijde Paris en Lolies van Grunsven? Uitgeven is goed, maar schrijven is beter. Het werd Paris.

Door Odile Schmidt

Personage kleur geven

Jowi Schmitz zou iets over personages vertellen. Ze vertelde niet alleen de rol van de rinkel in je verhaal, ze liet het ons ervaren met schrijfopdrachten en door te reflecteren. Schmitz stond stoer met humor voor de zaal en vertoonde daarmee de rinkel. Daar waar de energie in je verhaal zit, is meestal iets waar je zelf door gegrepen wordt. Er zijn technieken om dit door middel van je geheugen op te roepen. In dit geval verbeeldden twee vrijwilligers personages. Schmitz liet zien hoe je tot veelsprekende details die een personage kleur geven komt. Bij een workshop betrek je meer je zintuigen dan bij lezen over theorie. Ook dit kun je linken aan verhalen schrijven: aanwezig zijn is anders dan research doen over iets waar je niets bij ervaren hebt.

Tientallen vragen beantwoord op de Schrijfdag

Thomas Verbogt begon met de stelling: verbeeldingskracht is een zintuig die je iedere dag moet trainen. Daarna volgde een waterval aan schrijftips waarbij Verbogt een boeiende tonende inkijk gaf in zijn schrijfproces en voorbeelden hoe hij dat doet, verbeeldingskracht trainen. Dat hij het eindbeeld als leidend neemt voor het schrijven van zijn verhaal en zich gaandeweg vragen stelt, vond ik een antwoord op een van de vragen die ik me stel tijdens het schrijven. Hoe je een einde schrijft heb ik me minstens een jaar lang afgevraagd. En zo werkt de schrijfdag: vragen die onherroepelijk bovenkomen tijdens het schrijfproces worden beantwoord, en wel met tientallen tegelijk.

Het niet-vertelde verhaal van Lidewijde Paris

Lidewijde Paris sprak even snel als haar gedachten. Daar werd ik wakker van. Het je eigen maken van alles wat bij een verhaal vertellen hoort, is het niet-vertelde verhaal achter haar verhaal. Zoals haar opmerking dat je geen andere schrijvers moet lezen omdat hun verhalen af zijn (en het jouwe niet). Het is ook goed om fris tegen open deuren aan te kijken. Hoe vaak weten we iets wel, maar passen we het niet toe op schrijven? Zoals het objectief kijken naar vertellen en het interpreteren ervan: uit de zaal werd bijna uitsluitend interpretatie gegeven in plaats van van wat er objectief te zien was in het getoonde reclamefilmpje. Daarmee werd het verschil tussen het verhaal en de verpakking getoond. Wie meer weten wil kan ik haar boeken ‘Hoe lees ik’ en ‘Hoe lees ik korte verhalen’ aanraden, alleen al om de keuze van fragmenten of korte verhalen de moeite van het lezen waard. Je krijgt er scherpe verhelderende analyses bij en de blik van een redacteur.

Het ongeremd praten over schrijven met andere schrijvers was het toetje.

Over de auteur

Odile Schmidt-Nouhan (1965) is veelvuldig genomineerd en winnares van schrijfwedstrijden. Naast korte verhalen schrijft ze weleens winnende columns en staat ze in de top 100 van de Turing gedichtenwedstrijd 2015. Wil je meer weten over Odile? Kijk dan op haar website.