Geen afbeelding
Bianca de Vrind-Zegers

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#215 Onvolmaakt mooi

 10 oktober 2018 - 16:58
Onvolmaakt mooi Niets ruikt zo verrukkelijk als een antieke palissanderhouten dwarsfluit. Hij ruikt naar verre specerijen, naar koffie met kandij, naar afgevallen kastanjes en een beetje naar de dood. En zo klinkt hij ook. Het valt niet mee om er echt zuiver op te spelen, elke toon de juiste klankkleur, maar als het lukt... Ze hebben er natuurlijk ook niet voor niets de soepele gepolijste zilveren fluit voor in de plaats uitgevonden. Die klinkt altijd goed. Maar vanavond speel ik op deze weerbarstige klassieker. Er komen geen vrienden luisteren, want die heb ik niet. Het maakt mij des te gedrevener om de klankparel uit dit instrument op te diepen. Het zal niet voor niets blijken te zijn, want ik zeg het je: vanavond zal ik mijn vriend leren kennen. Het orkest begint te spelen en stuurt klanken van lang geleden de zaal in. De strijkers leiden mijn inzet in en ik begin zachtjes te blazen. Dan hapert er een klep van het gebrekkige instrument, het viel te verwachten. Ik speel door en improviseer liefdevol een eigen melodie om de valse klep heen, die zich af en toe toch laat horen. Ik vind de muziek juist mooier zo, veel oprechter, en ga steeds harder spelen. Na het slotakkoord blijft het stil en ruik ik het zweet van de dirigent. Achter zijn rug kijkt de concertmeester me ontroerd aan. Hij applaudisseert stil voor mij. Ik zei het je toch?

Profile picture for user Tilma
Tilma

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 oktober 2018 - 17:59
Bianca, Bianca, zoveel moois met zulke valse noten. Zwoele zomerklanken moeten (móeten) eruit. Onbeschaamde naaktheid = gruwel. Er komen geen vrienden luisteren want die heb ik niet: stil applaus. 'Ergens is dat natuurlijk droevig, maar' mag er zo uit. Klankparel opdiepen; netjes. Dat je de concert meester versierd hebt, vind ik eigenlijk geen aanbeveling. En 'Ik zei het je toch' heb ik ook niet nodig. En ergens is deze dwarsfluitspeelster toch bijzonder sensueel. O, en er moet een spatie tussen 'blazen.' en 'Dan'

Geen afbeelding
Bianca de Vrind-Zegers

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 oktober 2018 - 18:46
Dankjewel Tilma. Fijn dat ik in ieder geval kan rekenen op jouw kritische klanken. Ik ben het deels met je eens: zwoele zomerklanken moet eruit en zonnestralen dan ook maar. Dat "lang geleden" is uiteindelijk wat ik er echt over wil zeggen: er mag wel eens wat nieuws klinken. En dan de naaktheid. Ik wil er niet mee zeggen dat er schaamteloosheid is in naaktheid, maar dat het mooi is om ook onvolmaakte dingen van jezelf te laten zien en je daarmee te laten kennen. Ook de kapotte klep mag te horen zijn. Eens kijken hoe ik dat beter kan opschrijven... De concertmeester is de rechterhand van die dirigent die me niet moet. Dat zegt wel iets, toch? Moet ik dan maar met een tweede viooltje weglopen? Bedankt!

Profile picture for user nyceway
nyceway

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 oktober 2018 - 19:33
Mooi, Bianca. De geur van iets is niet altijd zo makkelijk te omschrijven. Dat de fluit de door jou omschreven combinatie van geuren heeft, is een boeiend gegeven. Mensen die hun eigen gang gaan en daarmee afwijken van de standaard worden niet altijd geaccepteerd in onze samenleving, dat is jammer, dat hun unieke kleur niet gezien en gewaardeerd wordt . Je hebt de HP goed neergezet. gr. Nynke

Geen afbeelding
Schrijfcoach Nel Goudriaan

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 11 oktober 2018 - 16:31
Een bijzonder verhaal, @Bianca De eerste alinea trekt me er meteen in: zintuigelijk, een mooie gedetailleerde beschrijving van de geuren van een oude dwarsfluit. Mooie opbouw in het verhaal: de keuze voor het onvolmaakte, het authentieke. Je hebt er een onderonsje in verwerkt waarin je met de lezers speelt: ‘Het zal niet voor niets blijken te zijn, want ik zeg het je: vanavond zal ik mijn vriend leren kennen,” ‘Ik zei het je toch?’ Dat geeft een speels effect, maar het leidt ook af. Ik vraag me af, of het verhaal zonder dat niet sterker zou zijn. Maar de keus is aan jou. Dank voor deze mooie invulling van de weekopdracht. Opmerkingen: Alinea 1 ‘Het ruikt’ > ‘Hij of deze” (verwijst naar de fluit) Spatie voor beletselteken Laatste alinea: ‘Hij applaudisseert stil voor mij.’ Ik begrijp wat je bedoelt, maar deed formulering kan misschien meer beeldend.

Profile picture for user May Laysen
May Laysen

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 12 oktober 2018 - 19:03
De liefde voor het instrument goed omschreven. :thumbsup:
Onvolmaakt mooi Niets ruikt zo verrukkelijk als een antieke palissanderhouten dwarsfluit. Het ruikt naar verre specerijen, naar koffie met kandij, naar afgevallen kastanjes en een beetje naar de dood. En zo klinkt hij ook. Het valt niet mee om er echt zuiver op te spelen, elke toon de juiste klankkleur, maar als het lukt...
M.I. zeg je met de eerste zin hetzelfde wat je daarna uitlegt. Doordat je het zo specifiek omschrijft begrijpt de lezer al dat je ervan onder de indruk bent. Ik zou schrappen. Ik heb het idee dat er twee stemmen in het verhaal te horen zijn: een cynische stem (naar zichzelf toe) en een verrukte stem over het instrument en staan ze nu los van elkaar. Mss de verrukte stem de cynische over het instrument laten overhalen zodat het 1 geheel wordt? Een strijd die de verrukte stem wint van de kritische omstanders? Het is een originele invulling :nod:

Geen afbeelding
Bianca de Vrind-Zegers

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 12 oktober 2018 - 23:30
Dankjewel allemaal, May, De omschrijving is van de fluit is inderdaad vrij specifiek, maar met de geuromschrijving wil ik echt nog iets toevoegen over wat de hoofdpersoon erbij voelt en wat hij er dan zo verrukkelijk aan vindt. Een ander personage met evenveel liefde voor het instrument had er wat mij betreft net zo goed iets heel anders in kunnen ruiken. Ik zou de eerste omschrijving misschien wat minder specifiek kunnen maken, maar voorlopig laat ik het even zo. Interessant dat je een bepaalde ambiguïteit en zelfs cynisme ervaart in de hoofdpersoon. Bedoel je dat de toon waarin de hoofdpersoon refereert aan zijn instrument storend is voor de verhaallijn? De hele zaal plat en een daverend applaus van de critici kan, maar is een ander verhaal, dus dat zou voor mij geen oplossing zijn.

Profile picture for user Riny
Riny

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 12 oktober 2018 - 23:56
Bianca, … prachtig. Het trof mij bijzonder dat je liefdevol een eigen melodie om de valse klep heen improviseerde. Hier toonde je vechtersmentaliteit.

Profile picture for user May Laysen
May Laysen

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 13 oktober 2018 - 9:51
Dankjewel allemaal, May, De omschrijving is van de fluit is inderdaad vrij specifiek, maar met de geuromschrijving wil ik echt nog iets toevoegen over wat de hoofdpersoon erbij voelt en wat hij er dan zo verrukkelijk aan vindt. Een ander personage met evenveel liefde voor het instrument had er wat mij betreft net zo goed iets heel anders in kunnen ruiken. Ik zou de eerste omschrijving misschien wat minder specifiek kunnen maken, maar voorlopig laat ik het even zo. Interessant dat je een bepaalde ambiguïteit en zelfs cynisme ervaart in de hoofdpersoon. Bedoel je dat de toon waarin de hoofdpersoon refereert aan zijn instrument storend is voor de verhaallijn? De hele zaal plat en een daverend applaus van de critici kan, maar is een ander verhaal, dus dat zou voor mij geen oplossing zijn.
Ik bedoel dat de eerste zin Tell is van de Show erna. Zie je het verschil?: -Mijn antieke palissanderhouten dwarsfluit ruikt naar verre specerijen, naar koffie met kandij, naar afgevallen kastanjes en een beetje naar de dood. En zo klinkt hij ook. Het valt niet mee om er echt zuiver op te spelen, elke toon de juiste klankkleur, maar als het lukt...- Zonder het te benoemen haalt de lezer er zelf wel uit dat de geur specifiek is en dat de HP ervan houdt. ;) Met twee stemmen bedoel ik de gespleten sfeer in het verhaal. De mededeling dat HP geen vrienden heeft voegt mi aan het verhaal niets toe. Ik lees hierin een cynische toon naar zichzelf en dan uiteindelijk (lekker puh) heeft de HP toch bewonderaars. Deze arrogantie past niet vind ik. Suggestie: laat de liefde voor het instrument de HP leiden door veel moeite te doen met als beloning bewonderaars. De strijd is dan de kern van het verhaal. Dit alles is slechts mijn invulling/ hoe ik het lees. :o

Geen afbeelding
mw.Marie

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 14 oktober 2018 - 20:22
Ik lees hier een musicus met intense liefde voor de 'oude' dwarsfluit. Heel bijzonder betrek jij daar geuren bij, terwijl het eigenlijk een ander zintuig is: de oren en de geest combinatie. Zo ervaar ik het. Fijne avond.