De sprong van mijn leven Bij de eerste ruk, val ik sneller. Bij de tweede ruk, inclusief lichtte paniek, ga ik nog sneller. Wanneer ik mij realiseer dat ik de beroemde laatste poging nog heb. Ik denk terwijl ik nog een keer trek, het zal wel mee vallen landen in het zeewater… En dit alles nadat ik mijn moed had verzameld, achter in de tuin bij mijn hout voorraad. Ik zag het niet zitten( ik niet) mijn moed zat achter het hout in elkaar. Ik ben iemand die van een uitdaging houdt, meestal. Een vanzelf sprekende uitdaging, boven een glaasje wijn ( een teveel dat is nu duidelijk). Of ik de sprong zou wagen, in het luchtruim…. Paar kilometer hoog, en in de buurt zodat men mij kon volgen. In gedachte nog even terug naar huis, toen had ik alle moed verzameld. En rust nu op mijn schouders. Afijn, de weg naar de sprong blijkt zo snel als de val, zo snel voelt dat nu aan. Nou moet ik nog wel vertellen, ik hou van uitzichten, verzichten, en dat wisten ze. De avond dat ik werd uitgedaagd. Dus een beroemde blik op het oneindige, is voor mij een uitdagend moment. Terwijl ik werd vastgesjord in het valtuig, droomde ik al over de wind langs mijn wangen. De bril voor boven was op gezet, een luchtbril laten we zeggen. Nou, dat geeft ook een vissenkom uitzicht, met een ronde aarde als het horizon. Een vliegtuig in, zoals ik al zo vaak voorbij had zien komen. Gezamenlijk lacht een ieder zijn luchtzakje in de buik weg. Bij de eerste die het vliegtuig verliet, een luchtzak moment in de buik. Bij de tweede die gaat, een baksteen dat landen in de buik. En terwijl ik zelf val, wapperen mijn wangen de zee tegemoet…