#213 Wit schuimend

Vrijdagmiddagborrel. Jan Willem: Drink nou maar wat, wit is toch jouw merk? Cora: Weet je wat jij moest doen? Giet het maar over je reet, dan raak je die bagger misschien kwijt die je schijt. Toe, Cora. Twee dingen: wij moeten samen door een deur kunnen en misschien kunnen we dan ook samen in een bed. Haal je maar niks in je bolle hoofd, versierder, player! Ik, een player? Van onze afdeling heb ik een keer tijdens een feestje Willemien gekust, maar die was er niet van gediend. En ik wilde haar alleen maar bedanken voor dat heerlijke kopje koffie als we ’s morgens binnen komen. Dat heb ik anders wel anders van haar gehoord. Wat zegt zij dan? Dat je teveel op had en misbruik maakte van de situatie. Welke situatie? Dat zij aan het opruimen was en de vaatmachine stond te vullen toen jij de werkruimte binnenkwam en haar van achteren beetpakte. Ze schrok zich wezenloos. Zo erg vond ze het niet, ze vindt me wel leuk, zei ze. En het was maar een klein kusje op haar wang. Het betekende echt niks. Nu zit je te liegen dat je scheel ziet. Ze gaf je de kans niet haar te kussen. Je greep haar bij haar borsten en toen heeft zij jou twee flinke soejangs verkocht. Oja? Ik heb sorry gezegd, dat ik haar had laten schrikken en ja, ze zwaaide met haar armen, van de schrik, meer niet. Weet je wat jij kan krijgen? Een pak op je sodemieter. Hier, een twee drie. En nou opgesodemieterd. En hier is je bier. Het witte schuim hangt om zijn hoofd als de baard van Sinterklaas. Gelach aan de bar. Behalve van Jan Willem en Cora. Cora: Morgen ga ik naar de chef voor overplaatsing. De reden geef ik hem erbij.