#213 Over dolfijnen en stropdassen

‘Philip, sorry sorry! Het spijt me dat ik zo laat… wauw, wat zie je er chique uit.’ Anna negeert de stoel naast Philip en kruipt direct bij hem op schoot. ‘Anna stop, het hele café kijkt naar je.’ Philip voelt hoe hij kleurt - is het schaamte of opwinding? – en zet haar gedecideerd naast zich neer. ‘Nou en? Ze vinden ons vast een leuk stel!’ Anna woelt vrolijk door Philips haar en knipoogt naar de kleerkast die een tafeltje verderop samenzweerderig teruggrijnst. ‘Vast’ bijt Philip haar toe. Harder dan hij van plan was. Anna heeft niets in de gaten en wiebelt vrolijk door. ‘Ik heb een verrassing voor je; ogen dicht!’ ‘Anna, nee, laten we nou eerst wat te drinken bestellen. Ze schenken hier een hele mooie Bordeaux..’ ‘Nee Philip, daar kan ik niet op wachten. Dit moet je zien!’ In een oogwenk tilt ze haar trui omhoog en wijst ze met een slanke vinger naar een plekje net onder haar bh. ‘Een dolfijntje!’ ‘Anna doe normaal! Laat die trui zakken!’ ‘Wat? Vind je hem niet mooi? Ik heb hem gisteren laten zetten. Kijk, hij springt met gemak over mijn moedervlek hier..’ ‘Laat die trui verdomme zakken Anna.’ Philip pakt de wol en trekt het met een ruk naar beneden. Het dolfijntje verdwijnt in de diepte. ‘Ik hoef je toch niet te vertellen hoe lang het duurt voordat je spijt krijgt van deze belachelijke uitspatting? Mijn god, hoe onnozel kan je zijn.’ Anna’s ogen schieten vuur maar nog voordat ze de kans heeft iets terug te zeggen, doemt de goedlachse spierbundel naast haar op. ‘Luister toch niet naar die slappe stropdas schat, het staat je geweldi...’ Zonder enige waarschuwing haalt Philip uit en slaat de opgepompte grijns tegen de vloer. Hij trekt zijn stropdas recht, legt een briefje van twintig op tafel en pakt Anna’s hand. ‘Stomme kutdolfijn’ sist hij.