We kunnen ons over heel veel dingen ergeren, zoals irriterende TV-reclames, verkeershufters, mobielende fietsers, baarddragende koks, ruziemakers, respectloos gedrag; over van alles en nog wat. Ik probeer me altijd zo weinig mogelijk op te winden over domme, irriterende en aggressieve mensen. Het zijn immers altijd mensen die ergernissen opwekken. Waar ik mij wél vreselijk aan irriteer en waar ik mij ook over verbaas, is dat jonge meisjes, die mannequin willen worden, in een positie worden gedwongen die verschrikkelijk ongezond is. Vroeger moest ik van mijn toenmalig vriendinnetje eens mee naar een modeshow. Tegen mijn verwachting in genoot ik van de mooie, vriendelijk lachende dames met normale posturen die voorbij liepen. Ook in fotobladen en reclamebrochures zien de fotomodellen er meestal apetijtelijk uit. Tegenwoordig zwalken op de catwalk chagarijnig kijkende, broodmagere vrouwtjes, met bleke, puntige gezichtjes, waarvan totaal geen levensvreugde uitstraalt. Ik kan mij niet voorstellen dat deze houding de verkoop van modecreaties bevordert. Integendeel. Uiteindelijk moeten de dames zelf weten of ze die vrouwonvriendelijke behandeling willen ondergaan en hun lichaam willen ondermijnen. Maar waarom ik mij er zo aan erger is, dat veel onzekere, naar hun zelfbeeld zoekende kinderen, die net het leven gaan ontdekken, aan deze magere sprieten een voorbeeld gaan nemen en dan een levensgevaarlijke eetstoornis ontwikkelen. Soms met de dood tot gevolg, maar in ieder geval met kans op ernstige beschadiging van organen. Ik snap niet dat de mensen die daar verantwoordlijk voor zijn nog altijd deze misdadigersrol mogen uitoefenen. Ik erger mij er ook aan, omdat ik in mijn directe omgeving een voorbeeld heb van een voorheen leuk meisje die niet alleen door anorexia haar lichaam vernield heeft, maar ook het gezin vreselijk onder druk zet door ruzies over eten. Er wordt wel vaak over gesproken, maar er wordt niets aan gedaan. Schande.