#211 - Misofonie

Het liefst trek ik die zak chips uit de handen van mijn zoon, verschrikkelijk zeg. ‘Mam wat is er nou?’ Ik murmel wat onverstaanbaars en zeg dat ik me erger aan iets wat me niet lukt. ‘Wat ga jij nou doen?’ vraag ik mijn dochter zwaar geïrriteerd. ‘Mam hou nou eens op, ik ga een tomaat eten.’ Godverdommen ik zou die tomaat zo door de kamer willen gooien, ze lijkt wel een maalmachine als ze eet. Onopgemerkt ga ik naar boven. ‘Mam oma is er!’ ‘Oké ik kom er aan.’ Oh mijn god! Mijn moeder eet een appel van de schaal, d’r gebit klapt alle kanten op. ‘Mam ik maak even koffie, en dan gooi ik er snel even een was in.’ Ik kan het niet aanhoren, verschrikkelijk zeg ik gooi de was erin en kom terug als ze de appel op heeft. daarna drinken we koffie. ‘Mam, zit eens niet zo te wiebelen met je voeten. Dat is echt een zenuwtikje.’ Bam, bam, bam, de jongste vindt het schijnbaar leuk om met een bal tegen het raam aan te gooien, nog even en ik snijd die bal aan stukken. Ik gil een keer naar buiten en de rust is weer wedergekeerd. We zitten met z’n allen in de kamer, de spanning is te snijden. Niemand durft zellfs meer te ademen, ze hebben allemaal door dat mijn spanningsboog hoog is. Hier word ik gek van he! ‘Oh wat een verschrikkelijke stilte hier, zet eens even wat geluid aan, de tv of radio of zo.’ Brul ik. ‘Nu word het toch onderhand wel eens tijd dat jij je laat behandelen tegen je misofonie denk je niet? Dit gaat zo toch niet langer? Iedereen loopt hier op zijn tenen,’ Zegt mijn moeder ernstig. ‘Je hebt gelijk, dit hou ik niet vol.’