#211 De top vijf

‘Esmee, wat is jouw top vijf?’ Esmee schrikte op. Haar blik, die tot dan toe leek te zijn vastgekleefd aan haar boterham met kaas, zocht die van Karin. Via haar rokje, dat boven haar knieën eindigde, haar navelpiercing en lage decolleté kwam Esmee bij het hoofd van Karin uit. Het was niet de nochtans felle rode kleur van haar lippen die de aandacht van Esmee trok. Er was iets met de mond van Karin. Alsof er een uitnodiging op was aangebracht, in de trant van: pak me maar. Karin spreidde de vingers van haar rechterhand en trachtte haar kapsel wat extra krullen te bezorgen. ‘Mijn top vijf?’, vroeg Esmee. ‘Ja, ik neem aan dat je daar in je eerste week hier over hebt nagedacht.’ ‘Ik heb meer aandacht voor mijn werk, sorry.’ ‘Kom nou zeg’, ook Carla moeide zich nu met de zaak, ‘het eerste waar je naar kijkt is of er iets te batsen valt.’ ‘Batsen?’, vroeg Esmee. ‘Ja’, zei Carla. ‘Naaien.’ Esmee nam nog een hap van haar maaltijdsalade. Ze voelde zich op een kruispunt staan, dat ze veelvuldig in haar middelbare schooltijd was tegengekomen. ‘Uhm, die Freek is wel leuk.’ ‘Freek, daar moet je heel erg voor uitkijken.’ Esmee zag dat er iets veranderde in de blik van Karin. ‘Freek komt leuk over, en hij zal ook best een flinke gehaktstaaf tussen zijn benen hebben, maar…’ ‘Wat?’, vroeg Esmee. ‘Hij moest een maand geleden bij de directeur komen.’ ‘Dat zat er ook wel een keer in’, zei Carla. ‘Wat had hij dan uitgevreten?’, vroeg Esmee. Karin opende haar tas en pakte er een papier uit. BANGALIJST NOOITGEDACHT BV, las Esmee. ‘Dat is het met mannen Esmee, ze hebben geen respect voor vrouwen’, waarna Karin de rest van de top vijf wilde horen.