#210 Klas

Stoppen met beginnen Ze staan op de gang. Uitgelaten wanneer ze elkaar zien, teleurgesteld dat het wekenlange uitslapen definitief voorbij is. Onderarmen tegen elkaar aan gedrukt, ze vergelijken elkaars tinten bruin. Jonas beweert dat de deur nog op slot zit. Sommigen proberen het alsnog. Misschien klemt –ie. Wat als Jonas ons in de maling neemt? De deur blijft potdicht. ‘Zei ik toch.’ Jonas glimlacht zelfvoldaan. Na vijf minuten beginnen de suggesties. Eerst de voor de hand liggende. Ze heeft zich verslapen, ze staat nog beneden bij het liftenblok, heeft zich in het lokaal vergist, een probleem met haar fiets of auto, een verlate trein. Terwijl de minuten verstrijken, worden de scenario’s wilder en onalledaagser. Mevrouw Pieters heeft zich klem gezopen, is per ongeluk naar de verkeerde school gereden. Nee, ze is enorm aangekomen in de vakantie, weegt honderdvijftig kilo en ligt ergens uit te hijgen in het trappenhuis. Of nee, ontvoerd door maffiose! Een tas met drie miljoen in briefjes van vijftig, morgen op een verlaten industrieterrein, stipt acht uur. Geen politie! Ze zien het voor zich, gieren het uit. De conciërge, Ron Tames, loopt op hen af, vraagt wat ze op de gang doen. ‘Het is allang negen uur geweest, jullie storen de andere klassen.’ Marieke roept: ‘Ik heb me vet gehaast vanmorgen. Als ik dit had geweten, had ik m’n haar nog kunnen föhnen. Ik ga ervan uit dat mevrouw Pieters zich morgen om acht uur moet melden?’ Instemmend gejoel van haar klasgenoten. De conciërge stuurt hen naar de kantine. Hij zegt haar te zullen bellen. Ze hangen op de glimmende banken. Alles voelt schoon, ruikt fris, in de aluminium vuilnisbakken zit enkel een lege plastic zak. Janneke vraagt zich af hoe lang dat nog zal duren. Waarschijnlijk tot enkele minuten in de eerste pauze. ‘Als de docent er tien minuten na aanvangstijd niet is, mag je toch naar huis gaan?’ Remco kijkt de groep rond. Iedereen knikt. Niemand durft te gaan. Het is bijna half tien wanneer meneer Tames op hen afloopt. 'Jullie eerste les vervalt.’ Ze juichen, maar al snel maant Jonas hen tot stilte, wijst naar de hoofdingang. Daar staat mevrouw Pieters. Ze steekt haar handen omhoog. Alsof ze iets hogers aanroept. Huilt ze? De mevrouw van de receptie snelt uit haar hokje, omarmt haar. De klas weet niet hoe ze zich moet gedragen. Ze staren naar de linoleum vloer die blinkend klaar is voor het nieuwe jaar.