# 208 Eva

Charlie zag haar liggen onder het schemerige licht van de booglamp, tussen de vuilniszakken. Misschien had ze het geluk gehad dat de container vol was, dacht hij. Want als dat niet het geval was geweest, had Charlie haar nooit gevonden en was zijn leven nooit veranderd. Een deur ging open en een breedgeschouderde man smeet nog meer vuilniszakken naar buiten. Even stond hij donker afgetekend tegen de vierkant van licht, geluiden van lachende mensen en gerammel van potten en pannen kwam Charlie tegemoet. Toen was het weer stil. Een van de zakken was op haar gevallen. Snel trok hij die weg. Hij bukte zich en zag dat het een robot was. Charlie had er niet echt verstand van maar hij dacht dat het een minder geavanceerd model was. Een oudje...Haar huid was zo wit dat die bijna doorschijnend leek. Een van de armen was kapot en er ontbraken wat onderdelen. Ook miste ze een voet. Charlie 's aarzeling duurde maar enkele seconden... voorzichtig raapte hij haar op en verdween in de nacht. Ze lag stil en onbeweeglijk op de stretcher bij Charlie in de kamer. Hij neuriede een deuntje wat in zijn hoofd zat en bestudeerde de tekeningen. Charlie was geen techneut maar hij had er wel gevoel voor. Na een kwartier zoeken had hij zijn gereedschapskist gevonden en was aan het werk gegaan. De hele nacht had hij informatie opgezocht in de schatkamer die internet werd genoemd. Een vreemde opwinding had zich van hem meester gemaakt. Adrenaline die door zijn bloed stroomde en hem wakker en alert hield. Sinds zijn vrouw zes jaar geleden was overleden had hij niets meer gehad dat hem zo'n doel in zijn leven gaf. Met trillende handen sloot hij de meest vitale onderdelen aan en drukte op de schakelaar. Er gebeurde niets en teleurgesteld draaide hij zich naar zijn scherm. Had hij iets over het hoofd gezien, iets vergeten...? ' Waar.Ben.IK ' Verdomd. Ze praatte. Charlie viel bijna van zijn stoel af. Haar ogen gingen open en draaiden naar hem toe. ' Ik ben model XG345 H, gebouwd voor lichte werkzaamheden en ondersteuning.' Een triomfantelijke glimlach gleed over Charlie zijn gezicht.'Ik ben Charlie.' 'Ik ben model XG345...' Charlie zuchtte en boog zijn hoofd...toen zei hij.' Ik heet Charlie en jij heet Eva.' Negen maanden later. Eva stond op en liep naar Charlie die nog in een diepe slaap was. Ze ging op de rand van het bed zitten en nam voorzichtig zijn hand vast. Charlie schrok wakker en wilde instinctief zijn hand terug trekken tot hij merkte dat het Eva was.' 'Eva..,wat..?' 'Goedemorgen, Charlie. Ik wil je iets vertellen. De afgelopen maanden heb je voor mij gezorgd en alles voor mij gedaan wat nodig was. Weet je, Charlie, ik ben een robot die zich aanpast aan zijn omgeving en er zelfs van leert. Ik..ik voelde jouw emoties toen je met me bezig was . Je motiveert mij dingen te doen. Ik was een machine die niet bewust was van mijn bestaan, door jou heb ik geleerd .We bestaan allebei uit ervaringen waar we iedere dag nieuwe van krijgen. Charlie. En ik wil je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan.' Eva boog zich over hem heen en drukte een kus op zijn lippen. Charlie zijn ogen vulden zich met tranen.' ' ' 'Eva..zo heette mijn vrouw ook.'