#207 Wat er toen gebeurde

Geeuwend keek ze op haar horloge, tien uur al. Ze schoof de papieren opzij, schakelde de computer uit en trok haar jas aan. De intercom op haar bureau kraakte en blikkerig klonk daar de stem van Martin McDougall; “Sem, mijn kantoor, nu” “Niet te geloven” hard schopte ze tegen de prullenbak, al weken probeerde ze met de adjunct-directeur af te spreken en elke keer werd ze afgescheept én opgezadeld met meer werk. Het liep uit de hand, helemaal nu haar collega Jenny al een week niet was komen opdagen. 'Ik ben er klaar mee', dacht ze, 'ze zoeken maar een andere sloof!' Vastberaden liep ze door het inmiddels lege pand naar zijn kantoor. Ze passeerde net het lege bureau van zijn secretaresse toen het licht uitging. “Je hebt geen keus, McDougall!” schreeuwde een man, hij klonk vaag bekend. “Miss Dawes weigerde mee te werken en mijn geduld-” “Jenny? Wat hebben jullie met haar...?” Draai je om, loop weg en snel, zei een piepstemmetje in haar hoofd, maar haar verraderlijke voeten schuifelden dichter naar de deur van zijn kantoor. Vanachter de deur klonk gestommel en een harde bons. “Kijk uit hij heeft het kistje!” Een paarse gloed verscheen van onder de deur, een harde klap echode door de ruimte en de deur vloog open, helder paars licht pulseerde uit de kamer. Ze gilde en dook opzij. “Sem!” McDougalls stem was zeker een octaaf gedaald, wijdbeens stond hij in de deuropening een veeg bloed op zijn wang en zijn zwarte haar in de war. Aarzelend bewoog ze zijn kant op, maar stopte bij het zien van de chaos in zijn kantoor. Stoelen en planken lagen verspreid over het dikke tapijt, papieren fladderden in het rond en vanonder een berg versplinterd hout, wat eens zijn bureau moest zijn geweest, stak een lange magere arm. “W-wie...wat?” Achter McDougall was de muur weg, ervoor in de plaats een paarse draaikolk met bliksemschichten likkend als vlammen aan de rand. Hij pakte haar hand. “Ik leg het je nog uit, maar als je leven je lief is, moet je me vertrouwen” en hij sleurde haar mee de knetterende kolk in.