# 207 Nachtmerrie

Au Stilte Ik open mijn ogen en haal diep adem. Het was maar een droom. Verbaasd kom ik omhoog. Mijn nek doet pijn. Ben ik nu werkelijk op mijn bureau in slaap gevallen? Ik kijk om mij heen. Steef glimlacht naar mij, verder is iedereen al naar huis. Op het scherm knippert een chatberichtje. ‘Half vijf. Mijn kantoor.’ Het is van Jacq. Gelijk krijg ik kokhals neigingen. Ik sta op en wankel naar het toilet, dat ik net op tijd bereik om mij lunch er uit te gooien. Ik haal een paar keer diep adem in een poging om mijzelf te kalmeren. De zenuwen gieren door mijn lijf. Als het echt tijd is, recht ik mijn schouders, strijk mijn rok glad en loop naar het kantoor van haar die niet genoemd mag worden. ‘Kom binnen en ga zitten’ Ik gehoorzaam. ‘Ik zag dat je in slaap gevallen was, dat kan echt niet. Vanaf nu kom je elke dag naar kantoor’ ‘Ja, maar…’ ‘Ja maar is nee’ Ja wel maar. Ik ben overspannen. De bedrijfsarts zegt dat ik thuis mag werken. Je werkt mijn genezing tegen. Je hebt me gekleineerd om daarna mijn man af te pakken. Hij ziet alleen je mooie figuurtje. Ik heb nachtmerries van jou die ik mij niet herinner. Ik haat je. En nee, ik kan hier niet weg, want die lul van een vent heeft mij achter gelaten met schulden en jij geeft mij geen goede referentie.Terwijl ik dit denk, hoor ik geen woord van wat Jacqueline de Bullstronk heeft gezegd. Ze staat intussen bij de deur. ‘Dan zie ik je maandag ochtend weer hier op kantoor’ zegt ze streng. Verslagen loop ik haar kantoor uit. Terug op mijn werkplek pak ik mijn jas en mijn tas. ‘Wat heeft de dementor gezegd?’ Hoor ik steef bezorgd vragen. Ik schud mijn hoofd. Ik kan niets meer terug zeggen. Ik loop zwijgend het gebouw uit. Op het kleine stille stationnetje wacht ik op mijn stoptrein. Ik wil dit allemaal nooit meer denk ik gelaten. Ik stap voor de intercity. au Stilte