#207 Ik ben de baas

De zon schijnt. Het is vijfentwintig graden en toch neemt het rillen toe. Mijn lijf voelt zwaar en mijn hoofd bonkt. Ik moet onder de wol. Ik kuch en schraap mijn pijnlijke keel. ‘Ja, zeg het maar.’ Ze kijkt me niet eens aan, de bitch. ‘Luister, ik weet dat we een afspraak hebben, maar ik voel me zo beroerd.’ Haar blik zegt alles. Ik zie gewoon hoe ze de la ‘sneren’ in haar hoofd opentrekt. Daar zal je het hebben. ‘Alweer? Het loopt de spuigaten uit. Je weet dat ik je nodig heb. Na de schrijfopdracht, ga je maar in je bed stinken. Niet eerder.’ Wat een mispunt. ‘Ik wil wel, geloof me, maar het gaat echt niet. Bovendien is het al bijna einde werkdag. Dat haal ik gezond nog...’ ‘Tut, tut, troela. Ik bepaal hier nog altijd wanneer de werkdag eindigt. Geen gezeur en gemaar. Dan doe je er maar wat langer over.’ Wat wil ik haar graag slaan, schoppen, uit het raam gooien. Zij verziekt al jaren mijn leven. Ik pik het niet meer. ‘Je kunt de boom in. Ziek is ziek. Ik ben dat koeioneren van jou meer dan zat.’ Mijn zweterige handen wrijf ik af aan mijn joggingbroek en draai me weg van de spiegel. ‘Slappeling’ snauwt ze me na. Ik steek mijn middelvinger op en ga op de bank liggen. Ik haat haar.