#207 Nu zijn we het zat...

Met een rood hoofd van woede smijt Mirjam haar plateau met eten zo hard op tafel dat de soep over de rand spat. De twee andere meiden kijken op en knikken naar elkaar. De bloeddruk van Mirjam moet huizenhoog zijn want de stoom komt bijna uit haar oren. Ze kijkt Alice met samengeknepen ogen aan.'Dat vreselijke tiran Veenman mens krijgt het voor elkaar om mij in tegenwoordigheid van de hele afdeling in de zeik te nemen. Ik kan haar wel wurgen. Grrrr..op een goede dag doe ik het ook nog.' Thea slikt het laatste hap van haar bolletje door en schuift het plateau van haar af. 'Jongens, dit is niet van vandaag. Die tiran denkt dat ze ons in haar zak heeft zitten en kan doen en laten waar ze zin in heeft. Dit moet stoppen.' Om haar woorden kracht bij te zetten slaat ze met haar vuist op tafel. Anderen in de kantine kijken nieuwsgierig naar het tafeltje in de hoek. 'We kunnen met z'n allen naar Driehuis gaan,'oppert Alice.'Klagen en zeggen dat..' 'Helpt niets,'onderbreekt Thea.'Het zijn twee handen op een buik. En zolang onze afdeling goede resultaten laat zien, doet hij er niets aan.' Zuchtend buigt Mirjam zich over haar soep terwijl tranen haar ogen vullen. Snotterend haalt ze haar neus op. 'Dit is toch te gek,'roept Alice uit.'Ze krijgt Mirjam aan het huilen.' Ze buigt zich voorover en kijkt de anderen samenzweerderig aan.'Luister, ik heb een mail gehad van Veenman dat ze vrijdag aan het eind van de dag nog een paar dingen met mij wil doornemen. Als het goed is, is iedereen dan al weg.' Hun gezichten komen een paar centimeter naar elkaar toe en Alice fluistert.' Dit is wat we gaan doen...' Vrijdagmiddag kwart voor vijf staan ze alle drie een paar meter bij het kantoor vandaan.'Ik ben snel wezen kijken,'zegt Thea.' Iedereen is weg voor het weekend. We zijn samen met haar de enige in het gebouw.' Alice knikt grimmig .'Precies wat ik had gedacht., we weten wat we gaan doen.'zegt ze. 'Als we eenmaal binnen zijn is er geen weg meer terug.' 'Laten we dat wijf haar vet gaan geven,'snauwt Mirjam ongeduldig,'Ik kan niet wachten haar te zien janken zo meteen.' 'Daar gaan we dan, meiden. Succes.' Alice tilt haar tas op, loopt naar de deur en smijt die open. Veenman kijkt verbaasd op als de drie meiden haar kantoor binnenkomen. 'Wat is hiervan de bedoeling...ik heb een afspraak met juffrouw Bergman. Maak dat jullie wegkomen.' Alice draait de deur op slot en stopt de sleutel in haar zak. Haar stem trilt van ingehouden woede.'We zijn jouw tirannieke gedoe en vernederingen helemaal zat. Vanaf nu is het afgelopen. Nu zijn wij de baas.' Veenman richt zich achter haar bureau in haar volle lengte op en buldert.'Eruit, voor ik de politie bel.' 'Meiden, actie,'roept Alice triomfantelijk. Vastberaden storten de drie vriendinnen zich op Veenman die niet weet wat haar overkomt. Een kwartier later is ze naakt en met ductape vastgemaakt aan haar leeg gemaakte bureau. 'Zo, nu gaan we beginnen.'juicht Mirjam. Een uur later laat Alice haar de foto's zien die ze op haar telefoon heeft gemaakt. 'Kijk er goed naar. Als je nog één keer ons of een van onze collega's grof behandelt hangen we ze overal in het gebouw op en plaatsen ze op social media. Heb je dat goed begrepen?' De make up trekt zwarte strepen over haar betraande gezicht en snot druipt uit haar neus. Ze knikt wezenloos. 'Maak me los,alsjeblieft,'vraagt ze zacht.'Ik doe alles wat jullie willen.' De volgende dag in de wandelgangen gaat het bericht dat Veenman niet meer de oude is. Ze is nu zelfs beleefd en luistert als je iets vraagt. In de kantine knipogen drie meiden naar elkaar.