# 206 Stuifmeel

Met je duimen trek je tergend langzaam je slipje over je ronde billen. Uitdagend kijk je me aan. Het laatste stukje van jouw hagelwitte lijf wordt ontbloot terwijl het doorzichtige lapje stof op de grond glijdt. Gracieus stap je op het bed af waar ik al lig te wachten. Smachtend en gespannen. Je buigt over me heen en ik voel hoe jouw scharlakenrode vlecht de binnenkant van mijn dij streelt. Ik knijp in de lakens terwijl jouw aanraking optrekt langs mijn lies, over mijn buik. Je grijpt me bij mijn polsen en omklemt mijn benen. Mijn lichaam is in tweestrijd, het wil blijven en vluchten. Genot en angst gaan hand in hand. Mijn hoofd is niet meer van mij. Het bevindt zich in een andere wereld waar jij de koningin bent. Steeds verder glij ik weg en steeds meer bouwt het genot zich op. Tot ik het niet meer kan beheersen en alle energie uit mijn lichaam stort. Voldaan ga ik rechtop zitten. Je staat in de kamer. Het doorzichtige slipje zit alweer op zijn plek. Je glimlacht naar me, trekt je kleren aan en loopt weg. Als stuifmeel zweef jij verder naar de volgende bloem, je laat alleen een paar korrels achter. Ik wil dat nog niet geloven, zeker nu niet. Ik hoop dat ik je gevangen heb tussen mijn blaadjes. Jou wil ik niet meer kwijt. Jij weet wel beter, de volgende bloem heb je al op het oog.