#206 Herensociëteit

HERENSOCIËTEIT Zijn handen trokken de aandacht. Vingers gleden door de krullen van zijn roodbruine lokken. Ik wenste de mijne daar. Zijn lippen getuit, au naturel en vochtig, riepen mij toe hem te proeven. Het puntje van zijn tong verleidde mij naderbij te komen, hem te veroveren. Zijn ogen betoverden mij, met die mossig groene kleur. Ik waande mij in bossen, bloemenvelden, waar hij danste, zwierde, op muziek die alleen hij kon horen. Hij observeerde. Keek in mijn ogen. Ik liet hem zien wat ik voelde, wat ik dacht. Zijn ogen vernauwden tot ik nog slechts het zwart van zijn pupillen zag. En ik voelde zijn blik verplaatsen, tot hij bleef dralen op mijn borst. Alsof hij door mijn lichaam in mijn hart kon kijken, om te zien wat zich daar roerde. Het zal hem hebben bekoord, wat hij zag. Zijn ogen wijder, het groen dieper en om zijn mond een zachte lach. Met soepele tred kwam hij naar mij toe. Zijn woorden gesproken met hese stem, deden mij hopen. Niet langer was daar de sociëteit, de mannen in hun luie stoel. Het personeel met hun glazen whisky en sigaren, verdween naar de periferie; het was slechts hij en ik. En hij talmde. Wilde antwoord op een vraag die ik niet hoorde en hij slechts stelde met zijn oogopslag. We spraken met bewust geuite woorden. Zochten naar de grenzen van ons samenzijn. Een subtiele aanraking van zijn vingertoppen, strelend over de haartjes van mijn arm. Eenmaal buiten, gemaskeerd door het duister van de nacht, duwde hij mij tegen een muur en liet zijn handen gretig dwalen. Zijn heupen namen mijn onderlichaam gevangen, zoals zijn tanden mijn onderlip, voordat zijn tong de pijn wegnam. Hijgend, woordeloos, sloot ik mijn vingers om zijn hand en wees de weg.