# 205 De raaf

Ik wil dit wel. Ik wil dit wel. Ik wil dit wel. Als een eindeloze mantra herhaal ik de woorden in mijn hoofd. Dadelijk ga ik het misschien nog geloven ook. Ik wil dit wel. Roy steekt zijn hoofd om de hoek van de deur. 'Nog vijf minuten, D.' Ik knik. Hij verdwijnt weer. Hij komt niet naar binnen. Zo slim is hij wel, sinds die keer in -waar was het ook alweer? Detroit denk ik- dat ik de fles Eristoff naar zijn hoofd keilde. Ook nu weer heb ik ze stevig vast. Ik neem er nog een slok uit. De zoveelste. 'Ik wil dit wel,' fluister ik. Wie zou dit nu niet willen? De luxe-lounges en hotelkamers, de limousines, de privéjets, de liters champagne, de gillende neuk-mij neuk-mij meiden, elke dag weer. De waarheid is dat ik het zo beu ben als stront, zoals ze thuis zeggen. Deze fakewereld, waar alles om imago draait. Ik lach grimmig. Als ik had geweten dat mijn geëxperimenteer met trance op de vliering boven de loeiende koeien zou leiden tot dit, was ik er dan ooit aan begonnen? 'Natuurlijk wel,' zegt een stem in mijn hoofd. 'Je wou dit, D.' Voor ik wist hoe dit wereldje echt in elkaar stak, ja. Nu, op dit moment, weet ik het niet. Dat is de waarheid. Ik weet het niet langer. Ik ben zo verloren als …als een kalfje dat zijn moeder kwijt is. Muziek is mijn leven, maar dit…dit maakt me langzaam maar zeker kapot. 'D, nog een minuut.' 'Jaaa!' Ik zet de fles Eri met zo’n harde klap neer dat ze rinkelend omvalt. 'Let’s do this, D,' zegt Roy als ik wankel in de deuropening verschijn. 'Laat ze hier in Dallas maar eens een poepje ruiken.' Hij lacht om zijn eigen grapje. Ik knik. Dat is een deel van het probleem natuurlijk, dat ik net als een van die reusachtige aardoliepompen thuis op de ranch steeds ja knik. 'Ja,' zeg ik hees. 'Let’s do this.' Ik wil dit wel. 'Christus,' zegt Roy als we samen de gang doorlopen, 'je kan de rodeo die ze hier verleden week gehouden hebben verdomme nog ruiken. Smerige cowboys.' Na het optreden troont een tevreden organisator me mee naar een afterparty. Ik ben nog niet binnen of de neuk-me meiden werpen zich op me. Walgend vlucht ik de wc in. Nauwelijks vijf minuten later wordt er al hard op de deur gebonsd. 'D,' roept mijn manager, 'kom er eens uit, man. Er zijn hier een paar mensen die je beslist moet ontmoeten.' O ja, vast. Ik wil dit wel. Ik wil dit wel. 'Ik kom eraan!' Ik hijs mijn broek op. Als ik de wc-deur wil openen, klinkt achter me een luid gekras. Verrast draai ik me om. Voor het hoge raampje zit een vogel. Ik klauter op de wc om hem beter te kunnen zien. 'Hallo daar jongen, wat is er aan de hand?' Het is een raaf, zie ik. Toen ik nog klein was, heb ik meer dan eens een uit het nest gevallen exemplaar grootgebracht. Met een schuin kopje en glimmende oogjes kijkt hij me aan. Opnieuw wordt er op de deur gebonsd. 'Ka!' zegt de vogel luid. 'Ka! Ka! Hij tikt met zijn snavel tegen het raampje. 'Wil je naar binnen? Gek beest.' 'D?' Dat is Roy. 'Vic vraagt of je komt, man.' De vogel tikt nog harder. Ik open het raampje. Frisse nachtlucht stroomt naar binnen. De geur van hooi en stro, van stieren en stront, van thuis, dringt mijn neus binnen. Mijn hart veert op. 'Ka!' zegt de raaf nog een laatste maal dan vliegt hij weg. Een eindje verder, op een hoge lantaarnpaal, gaat hij naar me zitten kijken. 'D! ben je in orde?' 'Jaa!' roep ik. Ik hijs me omhoog en laat me naar buiten glijden. Meer dan in orde. Dit is wat ik wil. De vogel vliegt op me af. 'Kom!' roept hij. 'Kom! Kom!' Ik kreeg dit onmogelijk in 300 woorden vertelt. En omdat dit was wat ik wou :) zijn het er zeshonderd geworden. Sorry, coach.