#204 Bezet

[Al een tijd niet geschreven, wil een oude hobby weer een beetje oppakken met behulp van deze schrijfopdrachten] Bezet Hoewel ik zelf niet een groot fan ben van het strand, is de verkoeling van de zee vandaag welkom. Al vijf minuten na vertrek voelde ik mijn rug onder de tas steeds warmer en plakkeriger worden. Het mag wel klaar zijn met de hitte. Ik mis mijn vesten. Eerst mijn voeten in het water. Zodra de rest er is, kan ik er helemaal in. Ik pluk vier eenzame strandstoelen weg van verschillende plekken. Ze zijn geliefd, dus goed om vroeg te komen. Op elke stoel een kledingstuk, zodat ze alle vier geclaimd zijn. De zon brandt al, jammer dat de parasols niet te verslepen zijn. Ik kijk over de zee. Het is toch wel mooi, zover je kan kijken. Het water lokt, maar ik wil niet al mijn spullen achterlaten. ‘Ik zit er al! Mooie plek gereserveerd. Zijn jullie er zo?’ Alvast even een appje. “Pardon, mevrouw, kan ik deze stoel gebruiken?” Een man staat in mijn zon. Daar mag hij best even blijven staan, maar ik zal hem toch moeten teleurstellen. “Sorry, ik hou ze bezet voor mijn vrienden.” Hij knikt en loopt zonder iets te zeggen weg. Ik pak mijn boek en fles water, zo hou ik mezelf nog wel een paar minuutjes bezig voordat de anderen er zijn. Na een kwartiertje zie ik iemand op de stoelen aflopen en mijn shirt optillen. “Hee! Deze zijn bezet!” Een gedrongen vrouw kijkt me chagrijnig aan. “Ik zie anders niemand zitten.” Met een korte woordenwisseling en boze blikken weet ik haar weg te jagen. ‘Jongens, snel komen, nu al lastig om de stoelen vrij te houden. ETA?’ Als niet iedereen op deze stoelen aan het azen was, had ik mijn strandbuurvrouw gevraagd even op te letten, zodat ik een duik kon nemen. Ik heb het zo warm. Had ik niet beter thuis kunnen blijven? ‘Ik wacht al drie kwartier, jullie zijn toch wel onderweg? Reageer tenminste!’ “Dame, u houdt stoelen bezet die voor iedereen zijn. Juist voor mensen die nu wel op het strand zijn. Ik ga ze meenemen.” “Maar ze komen eraan! Ze zijn er bijna!” Echt.