#204 - Een middag goed besteed

‘Die derde een kwartslag naar rechts, Jurre. Rechts voor mij, bedoel ik. Andere kant!’ Met het oog dat ze niet dichtkneep tuurde Micha strak door de lens van haar camera. Haar linkerhand gebruikte ze om haar verwarrende instructies extra kracht bij te zetten, alsof ze op die manier de strandstoelen kon dwingen om zich zelf in de juiste houding te zetten. ‘Dit slaat echt nergens op,’ zuchtte Jurre. Hoofdschuddend bekeek hij het resultaat. ‘Hier trapt toch niemand in? Totáál ongeloofwaardig.’ ‘Hoezo, ongeloofwaardig?’ Micha's hoofd verscheen van achter de grote lens. Haar stem klonk ongeduldig. ‘Wel… ten eerste, waar is iedereen gebleven?’ begon Jurre voorzichtig. ‘Gewoon, gaan zwemmen. Ijsje halen. Strandwandeling. Gebruik je fantasie.’ Micha verborg haar hoofd weer achter de camera. ‘Waarom liggen er dan geen kleren? Geen handdoek? Slippers? Tassen met spullen?’ ‘Weet ik veel. Gestolen of zo. Jeezes, doe nu gewoon wat ik gevraagd heb en stel niet zoveel vragen.’ Jurre fronste zijn wenkbrauwen en leek erg diep na te denken. Na een betrekkelijk lange stilte schudde hij opnieuw zijn hoofd. ‘Wie steelt er nu slippers? Die kosten geen drol.’ ‘Jurre, ik...’ ‘Echt, Micha, dit wordt weer zo’n achterlijke foto waar jij kunst in ziet, maar die voor de rest van de bevolking simpelweg uitblinkt in onlogica.’ ‘Hou op, Jurre. Hier heb ik geen zin in. Gooi die krabbenpoten nu maar.’ ‘Er ligt al een hele emmer! Ik ga nu al bijna over mijn nek. Kan je er niet gewoon een paar meeuwen bij photoshoppen? Internet staat er vol van.’ ‘Lieve schat,’ – Jurre kon horen dat zijn vriendin het niet liefkozend bedoelde – ‘straks gaat de zon onder en dan is heel deze dag voor niks geweest. Gooi die kutkrabben nu godverdomme naar die kutmeeuwen zodat ik eindelijk een goeie foto heb!’ ‘Oké, oké. Liefje, relax.’ Met duidelijke tegenzin ledigde Jurre het emmertje met mosselschelpen en rottende krabbenpoten bij het overige visafval. ‘Ik had me deze vakantie toch iets romantischer voorgesteld,’ sprak hij bars. ‘Ik ben het mijn volgers verschuldigd, dat weet je,’ zei Micha onbewogen. ‘En nu een stap naar achter, je staat in mijn beeld.’