#201: Vermist

Wekelijkse schrijfopdracht #201: Vermist “Uw man heeft deze posters waarschijnlijk vannacht opgehangen?” Ik knik. “Waarom bent u niet gelijk naar de politie gekomen?” Ik haal mijn schouders op. “Wij zijn er altijd om te helpen.” Ik knik. Slik. Voel de hand van de agent op mijn schouder. “Rustig maar, mevrouw. Wilt u misschien een gla – oh, sorry.” Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. “Ah, daar is mijn collega. Zo te zien heeft hij uw man kunnen lokaliseren.” Ik voel Henks hand op mijn been, leg de mijne erop. Hij vangt mijn trillen. “Meneer, collega's hebben uw vermist-posters vannochtend gevonden en zijn direct aan de slag gegaan. We hebben al enkele tips binnen, die op het moment nagetrokken worden. U zult begrijpen dat uw vrouw momenteel niet in staat is om vragen te beantwoorden. Kunt u mij precies vertellen wat er gebeurd is?” “Ja. Nee. Ik weet het niet. Ik moest laat werken en toen ik thuiskwam, toen ik thuiskwam-” “En hoe laat was dat?” “Rond half twaalf, moet dat geweest zijn.” “Juist. Rond half twaalf.” “Ze lag al te slapen. Toen ik naast haar kroop, zag ik het. Het moet in haar slaap gebeurd zijn. Ze had niet zo rustig liggen slapen, als ze het zelf geweten had.” Ik knik. “Het moet een indringer geweest zijn.” “Kunt u ons precies vertellen wat u zag?” "Het raam stond wijd open." Ik had het slechts op een kier gedaan. "En uw vrouw, wat zag u aan haar?" “Nou, eh… nou ja, dát.” “Kunt u voor het rapport iets specifieker zijn?” “Haar ogen, mond, neus. Alles. Alles hebben ze meegenomen. Haar hele gezicht mist.”