De poster

Vlak voor ik mijn handen in de vijver stak keek ik naar mijn spiegelbeeld. Ik zou het gezicht dat terug staarde moeten kennen maar het zei me helemaal niks. Het was bont en blauw, net als mijn geheugen. Voorzichtig raakte ik mijn voorhoofd aan. De wond bloedde niet meer maar ik had nog niet alle opgedroogde bloed kunnen wegwassen. Nadat ik wat gedronken had strompelde ik het park uit. Mijn linkerbeen deed enorm veel pijn en ik probeerde het zo veel mogelijk te ontlasten. Bij het voetgangerslicht stak ik de drukke straat over. Daarbij gierde de angst door mijn lijf. In mijn gedachten priemde het licht van een paar snel naderende koplampen in mijn ogen. Was dat wat er gebeurt was? Was ik geschept door een auto? Op de hoek van de straat bleef ik verbaast staan. Daar, op een boom, hing een poster. Het gezicht daarop herkende ik van de vijver. Dit was ik. Dat kon niet anders. Er stond niet veel tekst bij, alleen “Gezocht” en een telefoonnummer. Daar kon ik niets mee, ik had geen telefoon. Vanaf de overkant van de straat waaide een stem mijn kant op. “Lisa! Ben jij dat?” Verbijsterd naar de poster kijkend drong het maar half tot me door. “Lisa? Lisa!” klonk de stem weer. Zonder om te kijken draaide ik me van de poster af en liep door, langs weer een poster. Zou ik ooit ontdekken wie ik was?