#201 – Erasmus in Salzburg

Ons azuurblauwe slot zie ik bijna onmiddellijk hangen. De sleutel ligt inmiddels op de bodem van de Donau, als het de Zwarte Zee niet is. Normaal deed ik zoiets dus nooit. Het blauw blonk die dag overal: in haar ogen, de heldere lucht, en zelfs in de kabbelende Salzach, want de winter was droog en de bergen om de stad waren ook in maart nog maagdelijk wit.

Hoe anders dan al dat groen en bruin aan het begin van mijn Erasmusjaar. Hier, terug op de voetgangersbrug, welt een golf van verloren verliefdheid ineens in me op, als een misselijkheid. Valerie wist dat ik snel na de zomer weer naar huis zou gaan. Misschien had ze gehoopt dat de liefde me in Salzburg zou houden, zoveel liet ze weleens doorschemeren als ze naast me in bed lag, moe van het beminnen. Ik wilde het ook, zulke dingen gebeuren.

Met haar zangerige Duits had ze me gecharmeerd zodra ze naast mij aanschoof in de hoorcollegezaal. Ik heb een zwak voor goeie stemmen, en voor haar sexy sproeten. Na de archeologieles schreven we ons stomtoevallig in voor hetzelfde practicum, en zo belanddden we samen op die Romeinse opgraving in Tirol. Ik kon overnachten in het buitenhuis van haar ouders, met uitzicht op de Großglockner. Het leven lijkt te kneedbaar als je nog studeert.

Ik hield zoveel van haar. Toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt, was het me op kantoor snel gelukt die werkplek in München te bemachtigen. De seniorcollega’s zijn nu allemaal terug van hun skivakantie, en pas gisteren kon ik het dus maken er een weekend tussenuit te gaan. In het Upje van de zaak ben ik vrijdagavond meteen naar het oosten gereden en heb ik ’s avonds laat op goed geluk een hotel gezocht.

Nu is het ochtend. Mensen op deze brug lijken me te herkennen. ‘Als je me mist, hang je toch een Vermisst-poster voor me op,’ had ik gekscherend gezegd, want zo waren we. Ze huilde. In de verte zie ik een verregend papiertje aan een boom, en nog een, het is een roze zee. Misschien kom ik nog op tijd.