#201 Vermist

Mopperend duw ik de rolstoel voort. Mijn eerste vakantiedag hieraan moeten besteden is zo balen. Oma kwettert zonder ophouden, over haar vriendinnen in het bejaardenhome, over de leuke bingo van afgelopen week, over de winkels die we passeren en, haar favoriet, over hoe het er hier vroeger uitzag. 'Toen je weet wel Brittie-schattie, toen hoe heette hij ook alweer kwam optreden, hier vlak om de hoek, in dat leuke zaaltje dat nu...' 'Ja, oma,' zeg ik braaf. 'Echt, oma? Wauw, oma.' Ik haal mijn smartphone uit de zak van mijn rokje en check mijn Facebookaccount. Een foto van Jonas, de god van de klas, in zijn blote torso, straalt me tegemoet. Annemiek zit naast hem, in een ietsepietsie bikini, de sterretjes in haar ogen zijn groter dan de lapjes stof die ze om haar reeslanke lijf heeft. Fijn. Dat kan ik er nog net bij hebben. 'Britt, Britt!' Het duurt even eer ik besef dat oma het tegen mij heeft, zo zelden gebruikt ze mijn echte naam. Haar stem klinkt verwonderd, ongerust ook. Ik berg Jonas en Annemiek op en buig me over haar heen. 'Oma? Wat is er?' Ze is bleek weggetrokken. Met trillende hand wijst ze naar een grote kleurenfoto die tegen een boom is aan gespijkerd. 'Kijk dan Britt, dat ben ik.' Sodeju, ze heeft gelijk. Op de commode in haar kleine kamertje staat net zo'n foto, zij het dan in zwart-wit. Oma, met haar lange, toen nog blonde haar in een elegante wrong, gefotografeerd vlak voor ze de bühne op moest als prima ballerina. Het loshangende haar van het meisje op de foto, dat ongeveer van mijn leeftijd is, is even blond, haar gezicht een griezelig exacte kopie van dat van mijn oma.Ik haal de foto naar beneden en geef hem aan haar. Haar oude handen strelen het jonge gezicht. 'Het is vast toeval,' zeg ik. 'Toch?' Met tranen in haar ogen kijkt ze naar me op. 'Ik had een tweelingzusje,' zegt ze haperend. 'We zijn elkaar kwijtgeraakt in de kampen.'