#201 - Reconstructie

‘Wel,’ zei ik tegen de politieman, ‘u moet die posters maar weghalen, want ik ben helemaal niet vermist. En wie heeft die posters opgehangen trouwens, dat wil …’ ‘Meneer,’ schudde de politieman, ‘u heeft niet het gezicht van op de poster. Kijk maar in de spiegel.’ En hij wees naar de hal waar een spiegel hing. Ik liep naar de spiegel en ik zag dat ik geen gezicht had. Er zaten gaten waar mijn ogen zich plachten te bevinden – het was een wonder dat ik nog kon zien – en waar mijn neus zat, was het plat. En mijn mond was niet meer dan een diep gat. ‘Gisteren had ik mijn gezicht nog,’ schreeuwde ik vertwijfeld uit. ‘Rustig maar,’ zei de politieman. ‘Dus u weet zeker dat het gezicht op de poster van u is?’ ‘Ja,’ zei ik. ‘Nou, loopt u dan maar even naar onze reconstructie-medewerker. Kamer twaalf.’ De politieman liep achter me aan, gaf de reconstructie-medewerker een vermist-poster, nog wat non-verbale informatie die ik niet kon zien, en stapte de gang weer op. ‘Dan laat ik alvast de posters weghalen,’ zei hij, terwijl hij de deur sloot. De reconstructie-medewerker, waar de politieman mij bij achtergelaten had, kwijlde een beetje. ‘We maken er weer een mooi gezichtje van,’ zei hij, terwijl hij aandachtig de poster bekeek. Daarna pakte hij met zijn rechterhand een homp klei en kwakte die midden op mijn gezicht.