#199 Wolf

Met mijn tong uit mijn bek draaf ik door het bos. Overal om me heen ruik ik grote prooi. Nergens is een spoor van andere wolven. Het is alweer dagen geleden dat we voor het laatst een territorium zijn tegengekomen. Mijn wijfje en ik zijn weggetrokken om ons eigen plekje te vinden. Mijn maag knort van de honger, ik heb al dagen niks gegeten. Maar mijn wijfje is nu belangrijker. Haar buik is zwaar van de jongen waardoor ze niet meer kan jagen. Als ik op een paarse vlakte de zware geur van wolbalen ruik, loopt het water me in de bek. Gemakkelijke prooi! Ze staan achter een rij hout. Geluidloos sluip ik dichterbij. Ik duik in elkaar, maak me klaar voor de sprong… Opeens klinkt er een luid geblaf. Een tweebenerswolf rent op me af. Een diep gegrom welt op in mijn keel en mijn nekharen komen overeind. Maar de tweebenerswolf is niet alleen. Met ontblote tanden komt er nog eentje aangerend. Snel maak ik me uit de voeten. Ik kan beter terug naar mijn wijfje voor het Grote Licht uit zijn hol kruipt. Onderweg lukt het me om een konijn te vangen. Wanneer ik bijna bij mijn wijfje ben kom ik op een open plek. Verbaast blijf ik staan. Midden op het veld staat een berg stenen. Zo iets heb ik nog nooit gezien! Voorzichtig loop ik er heen. De berg is leeg vanbinnen. Dit zou een prachtige plek zijn voor ons hol. Jammer dat overal de geur van tweebeners hangt. Als ik bij mijn wijfje ben, zijn het rare stenen hol en de honger direct vergeten. Naast haar liggen vier kleine welpjes. Vol ontzag laat ik het konijn voor haar uit mijn bek vallen. Onze eerste jongen!