#199 Om te huilen

Ze zag hem huilen in de Free Record Shop. Optimistisch zoals Scarlet was, liep ze naar hem toe. Vanonder de koptelefoon vandaan kon ze het al horen… Gordon. Ze gaf de verkoopmedewerker een boze blik. ‘Dit is dierenmishandeling!’ De klanten in de winkel keken verontwaardigd op terwijl Scarlet zich over de Wolf ontfermde. De verkoopmedewerker excuseerde zich. ‘Hij wilde iets van Nederlandse bodem horen. Ik heb deze nog.’ Hij nam een CD van Kane erbij. ‘Aaargh,’ riep Scarlet gefrustreerd en nam de Wolf mee naar buiten. ‘Ze snappen ook niets van inburgering hiero. Kom we gaan naar mijn oma, zij zal je eens goed inburgeren.’ De Wolf keek een beetje sip in het rond, hij snapte er de ballen van. Maar goed Scarlet rook redelijk lekker, dus volgde hij haar. Oma had haar bedrijfje aan de rand van het bos. ‘Maar natuurlijk, Schat, ik heb wel iets moois voor je nieuwe vriend.’ Oma, een gediplomeerde klompenmaakster, kwam met een set aan. De Wolf liet zijn poten er in glijden. Ze zaten als gegoten en hij voelde zich een beetje Nederlander. Terwijl hij naar buiten wilde lopen, hield Oma hem tegen. ‘Wel betalen, hè.’ Verontwaardigd keek hij naar Scarlet, die opeens geen oog meer voor hem had. ‘Welkom in Nederland, Stakker.’ Met geen geld meer op zak en een hongergevoel, strompelde de Wolf langs enkele boerderijen, op zoek naar een gratis hapje. Het was hem bijna geluk om drie biggetjes te vangen, echter het klakken van de klompen gooide roet in het eten. Hij begon te huffen en puffen, hij kon maar moeilijk wennen aan het klimaat en gebruikte zijn inhalatiepompje. Het werd al laat en de Wolf ging een asiel zoeken voor de avond. De vrouw aan de receptie knikte naar een plekje bij de gymzaal. Hij deed zijn klompen uit en ging uitgeput op de matras liggen. De volgende ochtend schrok hij zich te pletter, toen een paar donkere mannen en een man met baard mandarijnen in zijn klompen stopten. Wat een vreemd land.