#197 Stagiaire

Josie wordt naar de archiefkelder gestuurd om de map met zoekgeraakte documenten op te sporen. Met deze hitte vindt Josie dit een fijne opdracht. Zij had al eerder gemerkt dat het daar lekker koel is. Zij neemt zich voor om er extra lang over te doen. Als zij achter een archiefkast op haar knieën in een oud dossier zit te bladeren, hoort zij schuifelende voetstappen en gefluister. Josie houdt zich stil en gluurt om de archiefkast heen. Nee maar! Van Uffelen van Boekhouding en die bitch van het secretariaat! Wat spoken die half-dooien hier nou uit? Zij vlijen zich neer op een afgedankte bank in een hoek van de kelder. Zij zitten aan elkaars lichamen en kleren te frunniken en zoenen elkaar gulzig op de mond. Getver, die smakgeluiden! De geliefden kleden elkaar uit, waardoor de TL-balken hun perkament-bleke lichamen onbarmhartig belichten. Gegeneerd, maar ook gefascineerd aanschouwt Josie het tafereel. Zijn magere lijf, zijn tengere ledematen en zijn platte hangbillen. Zijn testikels, net iets groter dan paaseitjes, bungelen onnatuurlijk laag in de plooien van zijn scrotum. Haar weelderige lichaam, rijkelijk voorzien van vetrolletjes. Haar borsten doen zonder push-upbeha nog het meest denken aan pannenkoeken. Een grillige moedervlek ontsiert de binnenkant van haar linkerdij. En dan die bossen schaamhaar, ze hebben zeker nog nooit van scheren gehoord! Josie trekt zich terug achter de archiefkast. Het toenemende ritmische gehijg en gekreun doet haar gruwelen. Yak, bejaardenseks! Zij weet zich geen raad. Hoe kan je ongemerkt verdwijnen als je tegen wil en dank getuige bent van een stiekem rendez-vous van twee collega’s? Had zij nou maar even gekucht toen die twee de kelder in kwamen. Of een dossierlade dichtgeklapt. Zij besluit stilletjes te wachten tot dat stelletje weer naar boven is, om daarna naar haar eigen afdeling te gaan en te doen alsof er niets is gebeurd. Later kijkt haar chef Josie met pretoogjes aan. ‘En Josie, heb je nog wat gevonden?’ Met een blos op haar wangen zegt zij: ‘Nee chef, die oude stukken zijn echt goed de weg kwijt; nergens meer te vinden.’