#194 Vervlogen tijden

(gedichten zijn niet aan me besteed, vergeef me het ritme) Vermoeid en verguisd streden helden, aan de hel gekluisterd hun leed bedolven onder papavers het zonlicht laag, overwinning gestaag ballonnen en parades, het leven verjaard Waar ergens tussen die afhangende, nooit rafelende driekleur schuilen nog herinneringen verbergt zich het verdriet zwijgend en steeds verder weg voor hen die de doden overleven Herwerking Gedoemd tot sterven strandden helden aan de hel gekluisterd, hun leed van slijk doorstroomd met talmende stap herwon de zon zijn plaats, het slagveld getekend door wildgroeiend rood Waar ergens tussen die afhangende, nooit rafelende driekleur schuilen nog herinneringen verbergt zich het verdriet zwijgend en steeds verder weg voor hen die de doden overleven