# 193 Erg, erger, gevaarlijk

‘Nee!’ Ik bonsde op de deur en rammelde aan de deurklink. ‘Is daar iemand? Help me hieruit.’ Er kwam geen antwoord. Ik zeeg neer met mijn rug tegen de deur. Mijn mobieltje zat boven in mijn handtas. En op vrijdag ging iedereen vroeger naar huis. Tanya! Mijn opluchting verdween onmiddellijk. Mijn vriendin vertrok vandaag voor een week naar Madrid met haar vriend. Ik sloeg de handen voor mijn gezicht. Een weekend in een stockeerruimte met een armatuur zonder lamp. De luiken voor de twee raampjes waren afgesloten met een hangslot. Een geluid deed me opschrikken. Ik ging staan tegen het enige dat me veiligheid bood. De deur. ‘Wie is daar? Laat je zien.’ Hoewel ik dapper klonk, voelde ik me verre van moedig. Een zwaarte drukte op me. Eerlijk gezegd hoopte ik op een muis die me weliswaar nooit zou kunnen bevrijden, maar me ook geen kwaad kon doen. Een muis zou ik echter nooit horen ademhalen. Nooit zachtjes horen spotlachen. De rillingen gleden langs mijn ruggengraat. De haartjes op mijn armen stonden overeind. Geschuifel. Ik draaide mijn hoofd in de richting. Een doos viel op de grond. Ringen, kettingen met hangertjes, allerhande nepjuwelen rolden tegen mijn voeten aan. ‘Welwel, mijn kompaan heeft je hier gekregen, Julie.’ Die stem. Voetstappen kwamen zonder aarzelen dichterbij. Ongelooflijk hoe die man zich kon oriënteren. Ik maakte me klein door op mijn hurken te gaan zitten. Tevergeefs. Hij boog zich naar me toe, zijn lichaamsgeur bereikte mijn neusgaten. Mijn keel werd nog droger dan hij al was. Een hand trok mijn hoofd aan de haren omhoog. Met door tranen vertroebelde ogen merkte ik zijn schim. Een infraroodkijker in de hand. ‘Mooi. Ik kan mijn werk afmaken.’ Er klonk voldoening in zijn stem. Ik slikte. En nog eens.