#193 - Onverwacht

Het bloed stroomt over de badkamervloer en verdwijnt onder de rand van de deur waar het ons witte laminaat zal vernachelen. Waarom denk ik aan die stomme vloer? Ik hoor mezelf jammeren en kan daar niet mee stoppen. Die vervloekte gynaecoloog, hoe kan ze de signalen gemist hebben! De koude tegels drukken tegen mijn rug en ik geef tegendruk alsof we doen wie het sterkste is. Met trillende vingers peuter ik mijn telefoon uit mijn broekzak en ik veeg hardhandig over het scherm, maar het rotding ontgrendelt niet. In een heel ongemakkelijke houding dep ik mijn vingers en het scherm droog met een rondslingerende handdoek. Ik moet nu echt de alarmdienst bellen! Mijn gemaakt lachende moeder verschijnt op het scherm. Nee, niet nu! Ik kan echt niet opnemen, ik ben niet in staat om rustig te blijven. Ze zou flippen, wie niet. Het geluid van de voordeur bereikt me, ik schreeuw als een krankzinnige. "Boven, badkamer, hie-ie-ie-ier!" Iemand dendert de trap op en rukt de deur open en schreeuwt nog harder dan ik. ‘Ze ademt niet, Mark, ze ademt niet!’ ---------------------------------------------------------------------------------------------- Dit is de 4e revisie, het origineel staat hieronder. Ook heb ik de titel aangepast, dat bleef me storen (Vandaag is rood de kleur was het) en ik vind een titel best belangrijk. ----------------------------------------------------------------------------------------------- Het bloed stroomt over de badkamervloer en ik zie het onder de rand van de deur verdwijnen waar het ons pas gelegde witte laminaat zal vernachelen. Het leek zo’n leuk idee om de vloer gelijkvloers te maken aan de gang. Verbaasd over die gedachte focus ik weer op wat er zojuist gebeurd is. Mijn gynaecoloog zei gisteren nog dat de boel er goed uit zag. Nou ja, niet zo in die woorden, maar daar kwam het op neer. Waarom heeft niemand me verteld dat dit ook nog zou kunnen gebeuren. Als ik het had geweten had ik er voor gezorgd dat ik niet alleen thuis zou zijn. Met trillende vingers veeg ik driftig over het scherm van mijn telefoon maar het rotding ontgrendelt niet. Ik had de mobiel in een opwelling op rand van de wasbak gelegd omdat ik een onzinnig telefoontje verwachtte. In een heel ongemakkelijke houding dep ik mijn vingers en het scherm droog met een slingerende handdoek van mijn man, een keer blij met de teringbende die hij er altijd van maakt ’s-ochtends na het douchen. Ik moet nu echt de alarmdienst bellen! Ik zie de foto van mijn gemaakt lachende moeder op het scherm verschijnen. Nee, niet nu! Ik kan echt niet opnemen, ik ben niet in staat om rustig te blijven en ze zou flippen, wie niet. Dan hoor ik beneden de voordeur opengaan en ik schreeuw als een krankzinnige om aan te geven waar ik me bevind. Iemand dendert de trap op en rukt de deur open en schreeuwt nog harder dan ik. ‘Ze ademt niet, Mark, ze ademt niet’ schreeuw ik met overslaande stem. ‘Bel 112, nu, bel, godverdomme, nu!’ Mijn schreeuwen verandert in wanhopig huilen. ‘Ik moest ons kindje opvangen, het viel zo in mijn armen, doe wat, ze ademt niet!’