#189 - Drie

Het geluid in mijn hoofd was als het legen van een glascontainer, honderd keer scherper en zonder einde. Ik heb staan kermen en het hield niet op. Mijn vrienden hebben me weggehaald van die brug. Daar kan ik me niets meer van herinneren en ik werd wakker in een witte kamer. Wit schreeuwt niet, het fluistert. Na drie maanden mocht ik weer naar buiten. Ik durfde niet. Een maand later ben ik midden in de nacht omzichtig de tuin ingeslopen met mijn oordopjes nog in. De lucht had een paarsblauwe kleur waarbij de maan en de sterren Zwitsal geel afstaken. In de verte zag ik het dorp. Het elastiek in mij liet langzaam spanning los. Ik durfde zelfs mijn oordopjes uit te doen en ik hoorde een zachte zingende kinderstem. Die nacht dacht ik het begrepen te hebben. Vandaag sta ik voor een meesterwerk. Het elastiek in mij spant zich weer aan. De tijd hangt als slappe was over een rand, een dode tak en een slapend wezen. Ik bevind me weer op de brug en kan niets anders doen dan schreeuwen, jammeren en huilen. Alinea 1 Alinea 2 Alinea 3 ( the Persistance of Memory)