#187 kort en prachtig

Daar staan we dan. Samen sterk. De handen ineen geslagen. Alle neuzen dezelfde kant op. Nou ja, niet letterlijk, natuurlijk, dat van die neuzen. Maar we vormen zonder meer een team. Een eenheid, een geheel. Toch? Ik voel ze wel kijken, weet wat ze denken. Ze zullen me nooit helemaal begrijpen, nooit helemaal accepteren. Natuurlijk had ik het bij zwarte panties kunnen laten, kunnen inmengen in de groep. Maar waarom zou ik moeten assimileren? Ik heb recht op mijn kleurkeuze. Draag mijn witte sloffen met trots. Laat ze maar kijken. Ik naai er extra strikjes op.