Ze wandelt langzaam maar vastberaden over de gracht richting de grote markt. Af en toe blijft ze staan voor een etalage. Eerst een schoenenwinkel en vijftig meter verder een juwelier. De rode roos, in transparant folie, draagt ze losjes in haar rechterhand. In haar linker, haar wandelstok. Ze ziet er eenvoudig maar verzorgd uit met haar met bont afgezette kobaltblauwe winterjas en bijpassende wollen muts en handschoenen. Haar haar oogt pas gekapt en heeft dezelfde kleur als de zilvergrijze broche op de lapel van haar jas.
Als ze op de markt aankomt wordt haar aandacht afgeleid door een vlucht ganzen die in V-formatie luid gakkend overvliegen. Ze lacht en loopt weer verder richting het park.
Een jonge dame spreekt haar aan. Zo te zien een bekende, ze zoenen elkaar op de wang, de stok valt. De jonge vrouw bukt om de stok op te rapen en ziet de roos. Ze vraagt ernaar of maakt er een opmerking over. Het antwoord vertedert, ze omhelst de oude vrouw en ze nemen afscheid. De vrouw met de roos wandelt verder door het park, de ander kijkt haar na en veegt een traan weg.
In het park houdt ze links aan en loopt ze rechtstreeks naar de hoek, waar een metalen hek toegang geeft tot een begraafplaats. Halverwege, rechts van het hoofdpad blijft ze staan bij een donkergrijs granieten grafmonument. “Onze lieve man, vader en opa” staat er op de hoofdsteen. Ze veegt een paar blaadjes weg, haalt de roos uit het folie en legt deze zorgvuldig op het graf. Met haar hand op de granieten vloerplaat blijft ze zo even in gedachten verzonken op haar hurken zitten. Dan komt ze moeizaam overeind, strijkt haar jas recht en verlaat de begraafplaats.
Buiten het hek wordt ze opgewacht door een oude man. Ze omhelzen. Hij neemt haar stok over en biedt zijn arm aan. Samen lopen ze het park uit.