#180 De schrijfwedstrijd

Na een paar seconden ging de voordeur al open. Jeroen had het gevoel dat ze achter de deur op de bel had gewacht. ‘Hallo, Jeanet,’ lachte hij zijn witte tanden bloot, terwijl hij haar een bos rode rozen overhandigde. ‘O, wat prachtig. Kom binnen. Achter de tweede deur rechts vind je de kamer. Ik ga eerst die bloemen in een vaas zetten.’ Jeanet glunderde toen ze de vaas op de salontafel zette. ‘Mooi, hè?’ Jeroen was op de bank gaan zitten en tikte op de plaats naast hem. Hij zag haar ogen twinkelen. Toen ze vroeg of hij thee, koffie of iets anders wilde, zei hij: ‘Wacht maar even. Ik wil het eerst over de schrijfwedstrijd hebben.’ ‘Prima.’ Hij zag dat ze hem verwachtingsvol aankeek. ‘Heb je speciaal voor mij die blauwe blouse gekocht?’ ‘Hoezo?’ ‘Het prijskaartje zit nog op het kraagje.’ ‘Nee toch? Ik schaam me diep.’ ‘Nergens voor nodig. Vind jij het terecht dat jij eerste bent geworden bij die wedstrijd?’ Jeroen maakte zijn stropdas los. ‘Warm hier.’ Jeanet haalde haar schouders op en zei dat de jury besliste. ‘Vergis ik me als ik denk dat jij een paar mannelijke juryleden met je lichaam hebt omgekocht?’ Woedend zei ze: ‘Waar zie je me in godsnaam voor aan?’ ‘Voor een ordinaire slet. Jouw verhaal was veel slechter dan mijn verhaal. Jij hebt verdomme vijfduizend euro gekregen en ik een luizige duizend voor de tweede prijs.’ ‘Wegwezen, Jeroen en laat je hier nooit meer zien.’ Hij duwde haar achterover op de bank, deed zijn stropdas om haar hals en ging bovenop haar liggen. ‘Vuile hoer,’ brieste hij. Ineens voelde hij een verlammende pijn tussen zijn benen en rolde op de grond. Even later gilde hij toen hij hard in zijn gezicht werd getrapt. Die verrekte, Jeanet. Tot zijn schrik hoorde hij dat ze met de politie belde. (Ik merkte dat mijn verhaaltje niet is doorgekomen. Dan nog maar een keer.)