#180 - Lenny

Het is warm, die avond in juni, maar ik tril een beetje. Het moet haast wel door de combinatie komen van emotievolle spanning, het lichte briesje langs het Veluwemeer en lastige knopen in mijn gedachten. Ik hoop dat ze mijn spanning niet merkt, nu ze zo dicht naast me zit aan de rand van het water. Maar waarom eigenlijk? Schaam ik me voor mijn aarzeling? Of durf ik niet te vertellen hoe geweldig ik haar vind? Hoe mooi en hoe grappig ze is? En hoe gevoelig, onweerstaanbaar, sexy, sterk en zomers? Durf ik dat te zeggen? Nu al? Na vijf dagen? Oh liefde, verzucht ik stil. Waarom ben je soms zo moeilijk, liefde? Ik ken jouw kracht en je kwetsbaarheid wel. Je bent zo onstuimig en hartstochtelijk als een wilde rivier, maar andere keren zo breekbaar als de vleugels van een vlinder. Je slaat af en toe zulke diepe wonden om daarna, soms lang daarna, weer te komen en me teder te genezen. Dat is verwarrend, liefde. Op het schizofrene af. En ik weet niet welke kant je me nu gaat laten zien. Ik wil niet meer gebroken of geslagen worden liefde, snap je? ‘Waar denk je aan?’, vraagt ze ineens. ‘Aan Lenny’. ‘Wie is Lenny?’ Reebruine ogen kijken me vragend aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en twijfel. ‘Kravitz’, zeg ik. Ze ontspant en begint te lachen. Ze duwt me achterover in het gras en geeft me de eerste snelle kus. Ze kijkt me even aan en fluistert dan zachtjes in mijn oor: ‘We got to.. Let...love...rule’. Ik voel hoe mijn ogen vochtig worden en hoe mijn hart zich vult met ruimte en hoop en verlangen. Ik geef haar een lange, echte kus en ik weet: de liefde, ze heeft me weer gewonnen.